Charlie Hebdo gaf aanleiding tot een wereldwijde en zelden geziene mediatyfoon, die nagenoeg helemaal binnen het “format” van 9/11 verliep: eindeloze stromen van dezelfde beelden gelardeerd met geruchten, extrapolaties, speculaties en verzinsels. Een deel van dat “format” is dat de hype die zo is ontstaan voortgezet wordt via kleinere evenementen.
Na 9/11 kwam er in de VS bijvoorbeeld de miltvuurpaniek, wanneer pakjes met verdacht wit poeder verzonden werden naar congresleden. Bij ons heeft de politie-actie in Verviers dat effect: na een “major event” bij Charlie Hebdo krijgen we een “follow up” die het thema nog dominanter maakt. Het is precies het feit dat de autoriteiten zeggen dat de zaak in Verviers “niet gerelateerd” is aan die bij Charlie Hebdo die ons angstig maakt. De “vijand” wordt er nog minder duidelijk en voorspelbaar door, en het oprollen of doden van één team terroristen schakelt “terrorisme” niet uit.
De eindeloze stroom van berichten die zo ontstaat, met uiteenlopende doelwitten op heel andere plekken, masseert de geesten en polariseert de opinies – men is eindeloos lang gefixeerd op “terreur” en het willekeurige karakter ervan doet ons acuut aanvoelen dat ook wij zelf slachtoffer kunnen worden. Terroristen zijn net zo min als B-52-bommenwerpers zeer precies in de slachtoffers die ze maken. En vanaf dat moment zijn we rijp voor de slachtbank: de eerste populist die op deze golf van massale angst kan surfen kan ons zowat alles laten slikken wat hij of zij ons voorhoudt. Als we maar “veilig” zijn.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
