Ondanks de neen-stem van het Colombiaanse volk in een referendum enkele maanden geleden, hield president Santos toch voet bij stuk. Anderhalve maand later was er al een nieuw vredesvoorstel om één van de langstdurende conflicten op te lossen. Ondertussen is dit voorstel via het parlement, weliswaar met veel minder media-aandacht, goedgekeurd. Vrede of revolutie gebeuren niet in één kwantitatieve stap, maar zijn een doorlopend proces. Nu het akkoord ook van kracht is, is de volgende vraag: What’s next?
De FARC ontstond in 1964, aangewakkerd door het succes van de Cubaanse revolutie. Colombia kwam toen net uit een zeer gewelddadige en instabiele periode van burgeroorlog, waarnaar nu nog steeds wordt verwezen onder de naam La Violencia. Ook de oprichter van FARC, Marulanda, streed mee in deze periode.
De belangrijkste eisen van de FARC draai(d)en, zoals zo vaak bij communistische bewegingen in het Globale Zuiden, rond de herverdeling van grond. Colombia was (en is nog steeds) een zeer ongelijk land door de imperialistische politiek van het Westen van vooral de Verenigde Staten.
Een schuldencrisis dwong de Colombiaanse overheid dan ook om een groot deel van hun landen aan spotprijzen te verkopen, iets wat Marx of Harvey zouden beschrijven als primitieve accumulatie of accumulation by dispossession.
Al snel werd het conflict gereduceerd tot en ondergebracht onder de Koude Oorlogslogica zonder de complexere problemen erachter te erkennen. Nu vele decennia later lijkt er eindelijk een oplossing te komen voor dit gewapende en zeer gewelddadige conflict, waar toch vooral de bevolking het slachtoffer van is. Of dat is toch wat de Colombiaanse regering en de buitenlandse pers zo hartstochtelijk hopen en beweren.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
