Het ultieme ‘wij’-gevoel

De financiële autoriteit AFM heeft een onderzoek gedaan naar bedrijven die flitsleningen verkopen. Dat zijn kredieten voor mensen zonder geld die binnen een week met 100% of meer rente moeten worden terugbetaald. Zulke flitskredieten worden in het liberale en vrijzinnige Nederland vaak geadverteerd als ‘gratis geld’ of het winnende lot in de loterij. Een conclusie na het onderzoek is dat van de 21 onderzochte bedrijven er achttien de wet overtreden en die feitelijk woekerbedrijven zijn. Je hebt tegenwoordig overal onderzoek voor nodig om verzekerd te zijn van dat ene rimpeltje in de anders zo rimpelloze Nederlandse financiële vijver. Zonder onderzoek geen ophef dus geen waarheid. Maar wie is er geïnteresseerd in het lot van de armen als je je niet met hen kunt identificeren en de reclameblokken gevuld zijn met aanbiedingen voor ‘ondernemen zonder zorgen’?

Vandaag ook een bericht over de twaalfde of dertiende aardbeving van dit jaar en de zwaarste van dit jaar in het Groningse Loppersum, dat als de economie aantrekt over enkele decennia onder de zeespiegel zal zijn verdwenen. De nationale omroep ging op zoek naar wakker geschrokken huiseigenaren annex slachtoffers om te leren hoe het nou voelt, zo’n aardbeving. Volgens het KNMI ging het om een zware aardbeving met de kracht van 3.0 op de schaal van Richter. Het bijzondere aan aardbevingen in Nederland is dat ‘wij’ ze zelf veroorzaken en iedereen vol spanning wacht op een nieuw nationaal record. Het eigenlijke leed lijkt minder belangrijk. 3.0 zou trouwens in het aardbevingrijke Japan het nieuws niet halen. Maar wie het kleine niet eert… Vandaar dat onze aardbevingen tegenwoordig meer reuring geven dan een verwoestende aardbeving in een ver en vreemd land met duizenden onbekende doden.

Het echte nieuws wordt deze weken natuurlijk gemaakt door onze nationale gold diggers op de Olympische spelen in het Russische, subtropische en hermetisch van de buitenwereld afgesloten Sotsji. We hebben nog nooit zoveel plakken binnen geharkt bij winterspelen en de concurrentie kijkt kansloos toe. Ons Duits-Argentijnse koninklijk paar, onze gereformeerde èn liberale minister-president en de katholieke directeur van ons Schiphol, de zogeheten Zware Delegatie, leveren een enorme inspanning om onze schaatsers toe te juichen in hun strijd voor de eerste plaats. Net als gewone mensen gaan ze op de foto schreeuwend, juichend, met een glas Heineken en in gehuld oranje. Vroeger herkende je nog verschillen tussen adel en het gewone volk. Sinds Prins Bernhard kun je ook als schroothandelaar succesvol en een bekende en dus normale en volledig geïntegreerde Nederlander zijn.

De critici zijn kansloos. In de Volkskrant mag een mevrouw uit Wijhe haar hart luchten over het vulgaire gedrag van onze leidinggevenden, wat reacties vol hoon en dreigende taal opleverde. In Spitsnieuws worden homo’s erop gewezen dat ze zich moeten gedragen en de Russische cultuur moeten respecteren. In de Nieuwe Revu beticht Kusters van de NVU de PVV van plagiaat en noemt de politieke cultuur een groot onrecht tegen mensen, die al jaren roepen wat Wilders zegt, maar anders dan Wilders voor die mening gestraft worden. Gelukkig biedt GeenStijl afleiding naar gekleurde landgenoten met een religie die ‘niet van hier’ is, een plaatje van een afgesneden hoofd dat viral gaat en het nieuws dat je zelfs als inwoner van Den Helder in Duitsland goedkoper kunt tanken, met eindeloos veel positieve reacties van bezorgde burgers. Als het je hier niet bevalt, dan ga je toch gewoon weg?