Het bal der volkomen terecht geweigerden

Via twitter en andere media werd mij gevraagd aanwezig te zijn op het Blogbal, dat tegelijk met het Boekenbal gehouden zou worden en vlakbij ook nog – in De Balie in het Leidsepleinkwartier, in het zicht van de Stadsschouwburg. Dus ik stelde mij er iets van voor.

Dit wordt fris van de lever geschreven dus helemaal bezonken kan het niet zijn. En ik zou waarschijnlijk niet de moeite hebben genomen er een blogstuk aan te besteden als ik niet met een gevoel van bedrogen zijn was weggelopen.
Men vond het nodig om porno op een groot scherm te projecteren achter de dansvloer. En manvolk dat blijkbaar bij de organisatie hoorde stond hier totaal onnozel luid om te giechelen. Dat hadden ze toch maar mooi niet bij het Boekenbal. Alsof het iets is om trots op te zijn.

Goed, het Blogbal. Eerst van al: prijsuitreikingen. Voor wat dan de beste blogstukken van het afgelopen jaar genoemd werden. Het criterium was dat men voor de prijs moest worden voorgedragen. Hier is het winnende stuk. Het is maar dat u het weet, het zou u waarschijnlijk evenzeer ontgaan zijn als mij. De prijs werd uitgedeeld door Mohammed Benzakour, die zo thuis was op het bal dat hij zijn jas aanhad om zo snel mogelijk weg te zijn. Bij zijn introductie werd medegedeeld dat hij bij Joop schrijft “en dus niet blogt” vond hij zelf. Stilistisch was er nogal wat op het winnende stuk aan te merken werd er meteen bijgezegd maar ja het had gewonnen, nietwaar.
Is dat de manier waarop “het bloggen” in het zonnetje wordt gezet als alternatief voor de gevestigde media, inclusief de inteeltachtige industrie rond de gevestigde uitgeverijen? Maar ja, waar is het overzicht in deze baaierd, op grond waarvan worden Blogparels uitgedeeld? Vroeger had je parallel aan het Boekenbal het bal der geweigerden, de schrijvers die niet uitgenodigd waren voor de Stadsschouwburg. Is dit de opvolger? Neen, roep ik u uit.

De deejay werd ons aangekondigd als een grote vangst. Het viel mij vooral op dat hij begon met dansvloerkrakers uit de late jaren zeventig, wat bij mij meteen de reflex opriep: even rondkijken langs de dansvloer. Ach wat, het is niet meer 1979, ik ben hier met mijn vrouw – ja ik had een afspraak met iemand die tijdens het bal via twitter tot MILF werd uitgeroepen, een acroniem waarvan ik de betekenis op mijn beurt via een twittervraag geleverd kreeg. Wil je dat over jezelf gezegd zien? Ik heb haar niet gesproken, wist niet zeker wie zij was en dat zal wederzijds zijn geweest – en dan, ik weet niet of ik haar eigenlijk iets interesseerde. Neen, u hoeft hier echt verder niets achter te zoeken.

Dan loop ik even naar de deejaytafel en deze bevestigt mijn vermoeden: mp3s. Sinds wanneer wordt dit deejaywerk genoemd? De vloerkrakers van de late jaren zeventig werden afgelost door mij onbekende bagger, maar iets bijzonders kan het niet wezen. Ik merk dat ik veeleisend ben, ben zelf clubdeejay (geweest) evenals mijn metgezellin die niet eens de moeite heeft genomen te kijken. Maar je wordt geacht je in het zweet te werken, al was het maar om een entreeprijs van godbetert zeven euro vijftig te verantwoorden. Wie geen vinyl draait is geen deejay, punt.

Op het projectieveld boven de dansvloer werden eerst tweets weergegeven die betrekking hadden op het #blogbal. Tot en met kritische van mij over het plotseling onbekend worden van de muziek. Dan wordt dit weggedraaid voor speelfilmachtige beelden.
Die allengs porno blijken te worden, meer dan levensgroot op de muur geprojecteerd. Als het niet gebeurd was zouden wij misschien nog wel gebleven zijn ook al leek het niet veel te worden maar dit ging werkelijk alle perken te buiten. Wat dit voor alternatief op cultureel-literair gebied moet voorstellen wil ik niet meer weten.

En eenmaal buiten besef ik dat ik tenslotte in een zich van mij verwijderend verleden mijn geld heb verdiend met schrijven, onder andere als journalist maar ook als essayist – ik heb van al mijn schrijversnamen kaartjes bij mij gehad deze avond met het idee dat het een onderlinge kennismakingsavond was, netwerken en zo u weet wel. In plaats daarvan kreeg ik porno. Maar eigenlijk was ik het stadium van dit gekeutel allang voorbij en dit had ik moeten beseffen.

5 gedachten over “Het bal der volkomen terecht geweigerden”

  1. En je hebt er niet aan gedacht om Keira en mij mee te vragen, als bodyguards/entourage? (Zie verder de video van Robert Palmers Addicted to Love)

    Nah.

  2. Dus eigenlijk geen blogbal, maar een teelbal? – *Inteeltbal* lijkt me nog beter, als ik de hysterische tweets erover voorbij zag komen.
    🙁

Reacties zijn gesloten.