Het was weer een weekend vol ophef. Columnist voor GeenStijl en Metro (allemaal Telegraaf, natuurlijk), Ebru Umar, werd in de vakantiewoning van haar familie in Turkije aangehouden en moest een nachtje in de cel. Umar is een van de lievelingen van rechts vanwege haar onophoudelijke gescheld op moslims, immigranten, links en alles waar rechts een hekel aan heeft. Als voormalige medewerker van Theo van Gogh mocht ze na diens dood zijn column in Metro overnemen. Het is in Nederland ondertussen een beproefd concept. In niet bijster goed geschreven Nederlands in een uitgave van de rioolpers beledig je bevolkingsgroepen, ontvangt vervolgens beledigingen en bedreigingen en je kunt de martelaar uithangen.
Op Twitter en Facebook werden ook nog tientallen reacties gepost van personen die blij waren en het terecht vonden dat Umar was opgepakt. De verontwaardiging werd daardoor natuurlijk nog groter en onze nationale lijkenpikker Geert Wilders zag alweer zijn populariteit in de opiniepeilingen toenemen. Andere opiniemakers gingen zich ermee bemoeien en probeerden Wilders na te bootsen of zelfs te overtreffen. Rutte en Koenders werden uitgescholden en hen werd verweten mee te werken aan islamisering van Nederland. Jan Dijkgraaf noemde Rutte een lul en anderen konden natuurlijk niet achterblijven. Erik de Vlieger noemde Koenders een lul. Het was allemaal de schuld van de EU, van Merkel etc. etc.. Het maakt eigenlijk niet uit wat er gebeurt, de reacties en frames zijn altijd hetzelfde.
Dat er in Nederland ook mensen worden opgepakt omdat ze kritiek hebben op de monarchie of omdat ze misstanden aan de kaak stellen — de klokkenluiders — dat deed er even niet toe. Dat er in Turkije in 2015 tientallen journalisten zijn opgepakt ook niet; de normale reactie in Nederland is dat ze er zelf om vroegen. Enkele weken geleden werd de Franse journaliste Florence Hartmann in Den Haag door beveiligers van het Joegoslavië-tribunaal gearresteerd, nadat ze eerder de namen van rechters had onthuld die een dealtje hadden gesloten met Servië inzake Srebrenica. De Nederlandse politie stond erbij en keer ernaar. De publieke verontwaardiging was vrijwel nul. Inhoudelijke kritiek is gewoon niet sensationeel genoeg.
Eerder werden Bram Vermeulen, Mehmet Ulger en Frederike Geerdink geïntimideerd door de Turkse overheid, maar ook toen ontbrak de publieke verontwaardiging. Umar schreef zelfs in een column dat Geerdink er zelf om had gevraagd. Toen Rena Netjes in Egypte werd veroordeeld wemelde het van de reacties dat het terecht was, omdat ze zou samenwerken met de Moslimbroederschap. Maar hoe anders met Umar. Haar arrestatie werd een nationale aangelegenheid en in talloze buitenlandse media werd ze bevorderd van columnist tot journalist. Ondertussen is ze na een nachtje cel weer vrijgelaten en ligt ze weer op het strand zandkorrels te tellen, maar ze mag Turkije nog niet uit. Ze was natuurlijk wel weer beschikbaar voor interviews. In de Volkskrant wist ze te vertellen dat Job Cohen blij zou zijn met de vele euforische reacties onder Nederlanders van Turkse komaf. De komende weken zullen de praatprogramma’s, columns en sociale media weer gevuld worden met ordinair gescheld richting Turken, moslims en vluchtelingen, wat tegenwoordig doorgaat voor kritiek. Voor inhoud is er geen belangstelling.
