María Soraya Sáenz de Santamaría Antón, geboren te Valladolid, lid van de “Partido Popular” zoals de partij van Franco-aanhangers heet – geen Catalaanse, en lid van een partij die geen grote aanhang heeft in Catalonië. Zij is vice-premier van het koninkrijk Spanje en aangesteld door Madrid als regentes over Catalonië. Hoe zij ontvangen wordt door het regionale parlement, dat in meerderheid voor onafhankelijkheid heeft gestemd, zal geen verrassing kunnen zijn.
Het hoofd van de Catalaanse politie is door Madrid ontslagen, hetgeen hij accepteert.
Nu is die onafhankelijkheidsverklaring wel als provocatie te zien, omdat het Catalaanse parlement en de bijbehorende regering geen enkel machtsmiddel hebben om die onafhankelijkheid vorm te geven ten opzichte van een regime dat zich op legaliteit, zelfs ‘democratische legaliteit”, beroept. Afgezien van de vraag of de meerderheid in Catalonië echt op onafhankelijkheid zit te wachten – wat de gevoeligste snaar raakt is niet zozeer die onafhankelijkheid, maar het uitroepen van de republiek.
Het koningshuis in Spanje is een voortdurende demonstratie wie gewonnen heeft in de burgeroorlog, een smaad die niet uit te wissen is met een beroep op een feitelijk niet bestaande democratische wettelijkheid. Met het woord “republiek” worden die snaren niet alleen in Catalonië geraakt.
Spanje staat niet aan de rand van een nieuwe burgeroorlog, maar dat de wonden van 1936-39 niet geheeld zijn zou ook wel eens elders duidelijk mogen zijn. Rajoy en zijn PSOE-collaborateurs weten hoe het zit.
