Sardinië haalde even het Gemengde Nieuws met een bericht dat ik eigenlijk liefst niet zou herhalen, maar het moet maar: ouders op een particuliere school op het eiland (de plaats werd niet aangeduid) wilden dat de twee vluchtelingenkinderen een aparte wc gaan, want wie weet wat ze allemaal voor enge ziektes hebben.
Sardinië, met het al even onitaliaanse Savoye, de bakermat van de Italiaanse eenwording. Eiland met een eigen taal die geheel los staat van de groep dialecten die gezamenlijk Italiaans genoemd wordt: de enige voortlevende Zuidromaanse taal.
Ik heb het eiland van zuid tot noord en west tot oost bereisd, mijn eerste tocht met de toenmalige Geliefde, die dit natuurlijk altijd zou blijven en in de praktijk dus niet is gebleven. Maar Sardinië blijft een speciaal gevoel oproepen, evenals Portugal overigens.
Op Sardinië is er dan weer de minderheid binnen de op nationale schaal verdrukte minderheid (de Italiaanse overheid kent geen genade voor niet-Italiaanstaligen): het Catalaanstalige Alguer (Alghero, zegt de kaart).
Een van de twee gitaristes komt er vandaan, Catarinangela Fadda, zangeres Rusó Sala streeft ernaar mediterraan te klinken (in het Catalaans).
Enfin, een lied in de stijl van de nova cançó, die ook allang niet meer zo nieuw is.
De zoon van de Golf van Rosas, als ik het wel heb.
Op Sardinië en zijn muziek kom ik terug.
Pingback: Een lied bij de lijsterbessenoogst | Krapuul
Pingback: O schone rivier de Aktuba | Krapuul