De sociale-academiegedachten achter Google: “Je kunt er toch over praten?”

Het onderstaande had ik gepland op 4 juli 2015. Overleg ter redactie leidde er toe dat ik er van afzag het te plaatsen.
We zijn ruim drie jaar verder. De kelderbewoner waar het hier over gaat is nog steeds aan de gang, aangifte omstreeks diezelfde tijd heeft niets uitgemaakt (“U hoort nog van ons”) en dit stuk van onze makker Peter Breedveld brengt mij er toe dit alsnog te plaatsen. Het heeft geen zin het te plaatsen, wellicht, maar niet plaatsen heeft hetzelfde effect op die kelderbewoner. Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers, mensen die niets van hun eigen leven maken en intussen het belasteren en beloeren van anderen als hoofdbezigheid koesteren. Het blijft verbazingwekkend.

toekomstisvanons
Copyright berust bij geportretteerde

Mag of moet ik mij even voorstellen? Dit ben ik ergens in februari, kort na de bezetting van het Maagdenhuis, het verjaarscadeau dat ik in dit kroonjaar toegeworpen heb gekregen. Ik vind de foto niet zo geslaagd, er moet een “betere” zijn (ik ben onofficieel best ijdel) – ik heb deze gebruikt bij de twitterstorm die mijn beste helft even dagelijks organiseerde in verband met de Bunge- en Maagdenhuisbezetting. Namens de bezetters v/m zat in de pastebox de kreet “The future is ours” en verdomd, die had ik als foto met mijzelf er bij, gemaakt door Gade. Hier stuur ik het konterfeitsel naar Huib Riethof, krapulist van bijna het eerste uur, was een leuk idee om elkaar te ontmoeten in de ontspannen sfeer van het opnieuw bezette Maagdenhuis. Hij was in 1969 “binnen”, ik was toen van de buitenwacht. We waren het snel eens dat de bezetting van 2015 doelgerichter en beter georganiseerd was en misschien meer doeltreffend (dat zal nog blijken).

Het oplettende lezeresje weet zeker sinds november vorig jaar mijn echte naam, André de Raaij. Zelfs als ik die liever niet had laten vallen was er de kopgeldjager die aanleiding is tot dit signalement van Google-knoeierij.

Een week of zes zeven geleden plaatste de onverlaat die om volstrekt onnaspeurlijke redenen dagelijks op Krapuulredacteuren scheldt en zich verdiept in hun diepste gedachten (de dood van mijn moeder, de argwaan van vriendinnen van een nacht waarover ik het hier eens gehad blijk te hebben*, zijn aanleiding tot ijverige psychologische verkenningen aangaande iemand van wie hij zelf voortdurend zegt dat hij hem nooit gesproken heeft). Ik weet al niet meer waarom de figuur de foto op zijn scheldblog had geplaatst, het moest ongetwijfeld illustreren wat voor fascist ik ben (futurisme = fascisme, zie Marinetti en futurisme = de toekomst is van ons, je moet fraaie gedachtensprongen kunnen maken. Ach het is mijn leuze niet maar dat gaat hij er natuurlijk niet bij zetten).
Een verzoek van de maakster van de foto deze op grond van copyrightschending te verwijderen werd meteen gehonoreerd.
Maar de kopgeldjager is draaideurcrimineel en onverbeterlijk recidivist. Dus verscheen de foto weer ongeveer een week geleden, met de mededeling dat ik (André, Arnold) anoniem wil blijven.
En presto. Google vertelt de maakster dat die het maar moet uitvechten met de copyrightschenner. Alsof daar mee te praten is in het algemeen en over zijn wangedrag in het bijzonder.

Wonderlijk, nietwaar – zo’n beleidswijziging binnen enkele weken. Google als beschermheer van dieven en lasteraars, duidelijk binnen een paar weken.

* die tweede herinner ik mij – gelukkig – al niet meer, het zal wel in het dossier bij het OM zitten. Sindsdien onder andere deskundig commentaar op de voltrekking van mijn huwelijk en op een nachtelijke wandeling met de vertaalster van René Schérer – toevoeging oktober 2018. Uw conclusie is ook de mijne.