De Westelijke Sahara was tot 1975 een Spaanse kolonie. In plaats van de vrijheid kreeg het land een nieuwe kolonisator: buurland Marokko, dat aasde op grondstoffen. Joran De Meulenaere maakt een bilan op van de situatie in de ‘laatste kolonie van Afrika’.
Er was eens, nog niet zo heel lang geleden, een volk dat leefde in de woestijn. De mensen stonden onder het bewind van een verre heerser. Maar daar zou weldra verandering in komen. Nadat de ene koning’ was verdwenen, stond er echter al snel een andere in de plaats. Hij veroverde het overgrote deel van het woestijnland en plantte een lange muur omheen het veroverde terrein.
Vele woestijnbewoners werden achter het stenen gordijn gedwongen, terwijl anderen achterbleven in bezet gebied. Zo werden ontelbare families uit elkaar gerukt. Daarnaast waren er woestijnbewoners die de grote zandvlakten in vluchtten, ze kwamen terecht in vluchtelingenkampen in een buurland. Ze probeerden weerstand te bieden aan de onderdrukking. De koning wou echter van geen wijken weten en zag het bezette gebied als een deel van z’n eigen land.
De woestijnbewoners schreeuwden om hulp. Maar niemand hoorde hen, niemand wou luisteren. Het woestijnvolk voelde zich verlaten en alleen…
Het begin van een sprookje zou je denken? Niets is minder waar. Volgt er nog een happy end? Ook dit is niet het geval. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
