‘Hebben we dat ook maar weer gehad,’ dacht ik nog na de uitspraak van de rechter toen DENK zijn rechtszaak verloor tegen Artikel 1. Maar nee. DENK heeft in al haar wijsheid besloten in hoger beroep te gaan tegen Artikel 1. Ik weet niet wat u voelt, maar ik voel aversie. Aversie tegen DENK wel te verstaan. In goede verstandhouding uiteen gaan is er niet meer bij. DENK wil er een vechtscheiding van maken.
DENK moet zich eens achter de oren krabben en er over denken om zijn verlies te nemen. Want ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die aversie begint te voelen tegen DENK. Want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat DENK lijdt aan rancune tegen Sylvana Simons. Nogmaals, ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben.
Ik moet denken aan de tijd dat de LPF in de regering zat. Hoe ze elkaar de tent uit vochten wegens ego, rancune en amateurisme. Hoe de LPF zichzelf opblies als een MOAB. Poef, en weg was de LPF zonder ook maar iets bereikt te hebben.
DENK zou lering moeten trekken uit die periode en als een kerel zijn ‘verlies’ moeten nemen en in plaats van zichzelf op te blazen zich bezig gaan houden met zaken die de mensen die op DENK gestemd hebben recht doen.
Want ik kan me niet voorstellen dat mensen op DENK gestemd hebben opdat de partij rancuneuze rechtszaken kan voeren tegen Artikel 1 en Sylvana Simons. En als u wél om die reden op DENK hebt gestemd wil ik dat graag van u horen.
Verscheen ook op De Fryk’sblog
