De politieke staking: veel effectiever dan je denkt.
(…)Formeel is bij een politieke staking de eis of klacht niet gericht tegen de werkgever, maar tegen de regering. De werknemers kunnen ontevreden zijn door het beleid, of door het gebrek aan beleid en hun onvrede tonen door samen het werk neer te leggen. Hierdoor willen ze druk uitoefenen op de regering om het beleid bij te stellen. Belangrijke politieke verwezenlijkingen zijn er gekomen door de extra druk van zulke politieke stakingen, bv. het algemeen kiesrecht, betaalde vakantie, weekend, etc.
Een politieke staking staat tegenover een economische staking, of een staking gevoerd rond bedrijfsspecifieke acties of om sectorale eisen kracht bij te zetten. In de praktijk is het onderscheid tussen economische en politieke stakingen niet zo scherp. Beide wortelen in een gevoel van onrechtvaardigheid en ongelijke mate van inspraak in de samenleving, en kunnen in elkaar overlopen. Zo verbreedde vorige week het politiek conflict in Catalonië met de afkondiging van een algemene staking.
Met het veranderende ideologische klimaat zijn in vergelijking met de jaren 60-70 de politieke stakingen van vandaag eerder defensief, en ze lijken ze weinig succesvol. Zo hebben de stakingen tegen het Generatiepact (2005) weinig kunnen veranderen aan het uiteindelijke resultaat, en de stakingsgolf in het najaar 2014 heeft de regering-Michel er klaarblijkelijk niet van weerhouden om hun beleid verder te zetten. Maar ook dat is niet eenduidig. Zo stond in de stakingsgolf van 2014 wel een offensieve eis centraal (eerlijke fiscaliteit) en voelt de regering zich verplicht om ten minste pro forma daarrond wat initiatieven te nemen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
