In een artikel op de website van The Nation legt Bruce Cumings uit waar de huidige spanningen tussen Noord-Korea en de Verenigde Staten volgens hem vandaan komen. Hieronder volgt een samenvatting ervan.
Cumings begint bij het moment waarop Noord-Korea afgelopen februari een testraket in de richting van Japan afschoot, terwijl Trump in Mar-a-Lago zat te dineren met Premier Shinzo Abe van Japan (en vervolgens in alle openbaarheid via een onbeveiligde telefoon de details van deze lancering ging bespreken). Volgens Cumings was dit geen toeval, aangezien Shinzo Abe de kleinzoon is van een eerdere Japanse premier, Nobusuke Kishi. Deze premier, die door Abe bewonderd wordt, werd door de Amerikaanse bezettingsmacht echter als een eersteklas oorlogsmisdadiger beschouwd, na de oorlog. Kim Jong-Uns evenzeer bewonderde grootvader, Kim Il-Sung, vocht tegen deze Japanse bezetting, op dezelfde plek en tijd als Kishi.
Er zijn echter veel recentere gebeurtenissen in de geschiedenis die het niet onbegrijpelijk maken dat Noord-Korea zich teweer wilt kunnen stellen tegen de Verenigde Staten, en dat het hier niet zomaar losse, dwaze provocaties betreft.
Terwijl Rex Tillerson beweert dat Noord-Korea een geschiedenis heeft van de ene na de andere overeenkomst te breken, was het Bill Clinton die een deal sloot met Noord-Korea die hen zover bracht hun plutoniumproductie voor acht jaar te bevriezen en al hun midden- en lange-afstandsraketten op te kopen. Ook was er een overeenkomst getekend dat beide landen zouden afzien van vijandelijke bedoelingen jegens eenander.
Maar toen kwam de tot voor kort allerslechtste president van de Verenigde Staten van na de oorlog aan de macht, George W. Bush, en die negeerde gelijk beide overeenkomsten en daarmee werd de bevriezing van de plutoniumproductie ook opgeheven.
En nu gebruikt de regering Trump dus het argument dat alle voorgaande pogingen tot beheersing van het kernwapenprogramma van Noord-Korea mislukt zijn, en het nu maar eens tijd wordt voor krachtiger middelen.
De waarschuwingen van Noord-Korea hiertegen moeten serieus genomen worden: het heeft het vierde grootste leger ter wereld, het heeft zo’n 15.000 ondergrondse inrichtingen voor juist dat soort gelegenheden, 10.000 stuks artillerie net ten noorden van Seoul opgesteld, mobiele raketinstallaties die alle Amerikaanse bases in de omgeving kunnen bereiken, en natuurlijk hun nucleaire arsenaal. Het zou bepaald geen walk-over worden, maar een totale ramp en nachtmerrie.
Cumings concludeert met een citaat van de vroegere Republikeinse minister van defensie (onder Kennedy en Johnson) Robert McNamara, over de nederlaag van de VS in Vietnam:
We never put ourselves in the shoes of the enemy and attempted to see the world as they did. Talbott then blurted, “It’s a grotesque regime!”
En daar ligt het probleem: hoe grotesk ook, het heeft nog steeds zin om je te verplaatsen in hun positie, een die al zo’n zeventig jaar bedreigd wordt door de VS. Waarom, inderdaad, zou Noord-Korea zich níet beveiligen met nucleaire wapens? Het is het enige mogelijke verweer tegen de Verenigde Staten, als die je slecht gezind zijn.
