Remco Campert is er altijd geweest, mijmert iemand in een haastige collage ter gelegenheid van Camperts overlijden.
Dat lijkt mij juist gezegd. Maar hij heeft als kettingroker en fervent drinker de redelijk gezegende leeftijd van 92 weten te bereiken en je moet dus nog net sterker en ouder zijn om je een tijd zonder Remco Campert te herinneren.
Pas bij zijn overlijden begrijp ik dat de kreet Het leven is vurrukkuluk echt van hem was, en niet een ontlening aan de reclame voor de moedermelk van koeien voor mensen. Melk is vurrukkuluk. Hoe lang die reclame voor dat goedje zo doorging zou ik niet weten en ik ga het niet nakijken, waarschijnlijk was het voor hem een bijverdienste. Zoniet, jammer.
Er is een voor mijn gevoel groot verschil tussen de lichtvoetige prozaschrijver (bomanesk zou ik hem typeren, maar dat zal bij menig Weldenkend Persoon niet goed vallen) en de poëet op wie de naam Somberman meer van toepassing lijkt. Dit Lamento is wat mij betreft om stil en verslagen van te blijven en niet in een donderend applaus uit te breken.
Maar ja, Nederland en literatuur…
Hier nu langs het lange diepe water
dat ik dacht ik dacht dat je altijd maar
dat je altijd maar
hier nu langs het lange diepe water
waar achter oeverriet achter oeverriet de zon
dat ik dacht dat je altijd maar altijd
dat altijd maar je ogen je ogen en de lucht
altijd maar je ogen en de lucht
altijd maar rimpelend in het water rimpelend
dat altijd in levende stilte
dat ik altijd zou leven in levende stilte
dat je altijd maar dat wuivende oeverriet altijd maar
Langs het lange diepe water dat altijd maar je huid
dat altijd maar in de middag je huid
altijd maar in de zomer in de middag je huid
dat altijd maar je ogen zouden breken
dat altijd van geluk je ogen zouden breken
altijd maar in de roerloze middag
langs het lange diepe water dat ik dacht
dat ik dacht dat je altijd maar
dat ik dacht dat geluk altijd maar
dat altijd maar het licht roerloos in de middag
dat altijd maar het middaglicht je okeren schouder
je okeren schouder altijd in het middaglicht
dat altijd maar je kreet hangend
altijd maar je vogelkreet hangend
in de middag in de zomer in de lucht
dat altijd maar de levende lucht dat altijd maar
altijd maar het rimpelende water de middag je huid
ik dacht dat alles altijd maar ik dacht dat nooit
hier nu langs het lange diepe water dat nooit
ik dacht dat altijd dat nooit dat je nooit
dat nooit vorst dat geen ijs ooit het water
hier nu langs het lange diepe water dacht ik nooit
dat sneeuw ooit de cipres dacht ik nooit
dat sneeuw nooit de cipres dat je nooit meer
Bij de uitvaart van Joop den Uyl. Zo kort geleden, zo’n andere wereld inmiddels.
Een winkel en een handel. En een gedicht.
Hij ruste in vrede.
– Uitgelichte afbeelding: Door Eric Koch voor Anefo – GaHetNa (Nationaal Archief NL) 915-3757, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=38602390
