Nog vóórdat de uitslagen van de verkiezingen definitief binnen zijn, wil ik alvast mijn diep sarcastische dank uitspreken aan iedereen ter linkerzijde van het politieke spectrum, die besloten heeft een statement te maken door niet te gaan stemmen. Zie aan de exit polls al welke gevolgen dat heeft. Rechts deelt je bezwaar tegen wat eufemistisch ‘democratie’ genoemd wordt namelijk niet en is zijn daaruit voortvloeiend burgerrecht wél gaan claimen.
Alle stemmen minus het deel op links dat niet ging, resulteert in een verhoudingsgewijs groter rechter deel. Door jouw niet-stemmen is elk van hun stemmen dus zwaarder gaan wegen (je weet wel, kiesdeler en zo), waarmee je rechts een enorme dienst hebt bewezen en je links vierkant in de steek hebt gelaten. Was dat werkelijk wat je voor ogen had?
Dat jouw stem niet gehoord is, niet in de laatste plaats omdat je die nooit hebt láten horen, maakt jouw statement tevens van nul en generlei waarde. Plus, tien tegen één dat we hetzelfde kabinet (CU is, zoals het nu naar uitziet, zelfs niet eens meer ‘nodig’) nog vier jaren mogen genieten. Dus: bedankt!
Mag ik vragen om een volgende keer iets realistischer te denken en desnoods pragmatisme te verkiezen boven principes? Want die regering en dat kabinet komen er toch, of je nu wel of niet wilt meewerken aan de travestie die democratie in dit land is. Is het dan niet veel belangrijker om met een stem op de minst kwalijke het in ieder het grotere kwaad lastiger te maken om jouw en mijn leven nog zuurder te maken en verder af te laten breken waar progressief links anderhalve eeuw lang keihard voor gevochten heeft? Belangrijker dan een statement te maken, dat niemand ziet, niemand hoort en waar niemand ooit weet van heeft?
Vergeet nooit je idealen, maar vergeet evenmin dat je — zolang die idealen niet verwezenlijkt zijn — leeft in de bittere alledaagsheid en je alleen maar kunt roeien, verder kunt komen, je utopia kunt bereiken met de riemen die die alledaagsheid biedt. Een gedroomde riem werkt in deze niet.
