De repressieve sociale toverspreuk die een groot deel van de dinosaurussen van internationaal links gepacificeerd hield, is vervlogen. De “Cubaanse staat” is in al haar repressieve rauwheid en grandeur, vanachter de “Cubaanse Revolutie” gekomen – geheel tegen haar eigen barmhartige beeld in. Dezelfde Cubaanse staat die, om het Yankee-imperialisme te confronteren een alles-aanwezige politieke politie in het leven riep om de samenleving die zij onder haar controle had te bestrijden. Dezelfde Cubaanse staat die, in de naam van het socialisme alle organisaties van de arbeidersklasse vernietigde die, met hun strijdbare geschiedenis, de verklaarde overwinningen van het socialisme tot alledaagse werkelijkheid gemaakt zouden hebben. Dezelfde Cubaanse staat die solidariteit tot een internationale merkenidentiteit heeft gemaakt terwijl deze ons ondergedompeld houdt in wantrouwen en angst voor onze buren. Dezelfde Cubaanse staat die – te midden van een geïntensiveerd Yankee-embargo – meer hotels bouwt voor buitenlandse toeristen, dan infrastructuur om eten, fruit en melk te produceren. Dezelfde Cubaanse staat die, als enige land in Latijns Amerika vaccins produceerde tegen COVID-19, maar het zorgpersoneel in feite als onbetaalde leden van de politieke politie laat fungeren.
In de afgelopen dagen deze juli 2021 heeft de Cubaanse staat laten zien wat deze in werkelijkheid is: een oligarchie zoals elke andere, met volle toewijding om tegen elke prijs de absolute macht te behouden; een vulgaire kleptocratie met een verlicht, humanistisch masker; een piramide der macht, even massief en uit proportie als de piramides in Egypte, maar omringt door paradijselijke stranden.
Geopolitieke argumenten over de plek van Cuba in de imperiale globale strategie, te stellen dat de protesten tegen de overheid in Cuba onvermijdelijk betaald zijn door de Cubaanse rechtervleugel in Miami, dat de protesterenden simpelweg criminelen zijn die willen plunderen, dat de ware revolutionairen zich aan de zijde van de regering bevinden – al deze argumenten hebben een significante kern van waarheid, maar ze slaan allemaal op één punt de plank mis. De bevolking van Cuba heeft net zoveel recht om te protesteren als die van Colombia of Chili. Wat is het verschil? Dat zij oligarchieën zijn met een andere oorsprong? Met meer of minder brute praktijken? Met meer of minder opvallende camouflage? Een meer of minder nederige houding hebben tegenover de regering van de Verenigde Staten? Meer of minder briljante ideeën om hun privileges te rechtvaardigen? Al deze enorme verschillen tussen de Colombiaanse, Chileense en Cubaanse oligarchieën worden tot niets als je op een mooie zondagmorgen beseft dat, naast de mafiose oligarchieën in Colombia en Chili, ook Cuba een oligarchie is die – tegenover een ongewapende bevolking – eveneens tot de tanden toe bewapend is. Dat als het je te binnen schiet om de normaliteit die zij managen in twijfel te trekken, een beetje meer of minder, om jou en je broeders, je lichaam en je geest te verpletteren.
Alle inspanningen van de Cubaanse staat om lokale vaccins te produceren tegen COVID-19, alle arbeidssubsidies, alle loonsverhogingen die zij de verschillende sectoren bood te midden van de pandemie – dit alles verdampte, niet alleen vanwege de inflatoire spiraal en de lokale voedseltekorten in Cuba, maar ook omdat het duidelijk maakte dat het allemaal onderdeel was van het macabere raamwerk van de “repressieve tolerantie”. Dit is iets dat elk gedegen persoon in Cuba nu kan ontdekken, zonder dat je hiervoor enig briljant boek hoeft te lezen over tegencultuur. We kunnen met een gerust hart stellen dat degene die met een suikerlaagje de repressieve tolerantie in dit land proberen op te poetsen en de gemilitariseerde harmonie proberen te verhullen, geen plek hebben in onze nieuwe toekomst. Diegenen die, in de naam van de toekomstige democratie of het soepel functioneren van de economie de affiniteiten, vriendschappen en de energie die vrijkwam tijdens de protesten in diskrediet willen brengen, of dat wat in die dagen gebeurde tot “eenvoudig vandalisme door sociaal gedegenereerden” reduceren, spreken in de naam en de taal van dezelfde vermolmde oligarchieën die wederom schaamteloos hun stem verheffen in dit land.
De “massa’s” zijn weer “het volk” geworden, met al diens licht en schaduwen. Dit door het verwerpen van de zware kettingen der controle en in tegenstelling daartoe zich open te stellen voor genegenheid, affiniteit en de minimale capaciteit om gezamenlijk te denken en te handelen die zijn ontstaan tijdens de ongehoorzaamheid en solidariteit onder gelijken – te midden van de spiraal van geweld, de pandemie en tekorten. Dit is de nieuwe realiteit die in Cuba ontstond in die dagen in juli 2021 en het is deze realiteit waar we als anarchisten in Cuba onderdeel van willen zijn.
- Deze tekst werd op 21 juli gepubliceerd door Taller Libertario Alfredo López, vertaling door Tommy Ryan
- Uitgelichte afbeelding ontleend aan Crimethinc
