Benjamin Netanyahu, Benny Gantz en hun collega’s in de Israelische regering gaan in juli 30 procent van de bezette Westoever annexeren. Netanyahu heeft dat zelf bevestigd en Gantz heeft gezegd dat hij het goed vindt. Het gaat dus gebeuren en er is geen moedertje-lief dat het tegenhoudt.
In Israel zelf demonstreerden in corona-tijd een paar duizend man tegen het plan. Maar dat zet geen zoden aan de dijk. In 1982 liepen er zo’n 400.000 man te hoop nadat op de televisie uitgebreid te zien was geweest hoe er in de kampen Sabra en Chatila in Beiroet onder toezicht van het Israelische leger was gemoord. Vierhonderdduizend, het maakte verschil. Nou ja, een beetje verschil, er trad een minister af. Met die paar duizend van nu kunnen we zelfs dat vergeten.
De VS, die altijd een rol als bemiddelaar hadden, al waren ze nog zo pro-Israelisch en anti-Palestijns, hebben die positie onder Trump helemaal los gelaten. Trump geeft Israel cadeautjes en regisseert de annexatie. De Arabische wereld is uiteraard tegen, maar komt niet verder dan wat afkeurend gemompel, onmachtig en verdeeld als zij nu eenmaal al tientallen jaren is – al kan Jordanië nog voor een verrassing gaan zorgen.
De enige macht ter wereld die nog iets aan de situatie zou kunnen veranderen is de Europese Unie, de belangrijkste handelspartner van Israel. De EU heeft een associatieverdrag en werkt op militair- en onderzoeksgebied samen met Israel.
De EU zou iets kunnen veranderen. Zou. Maar de EU gaat dat niet doen. Hongarije en Oostenrijk stemden tegen. Geen verrassing, overigens. In 2018 hielden Hongarije,Tsjechië en Roemenië ook een veroordeling tegen van de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem. Omdat alles altijd met algemene stemmen moet, heeft Europa heeft nu eenmaal geen buitenlands beleid.
Europa heeft ook al 53 jaar militaire bezetting, tientallen jaren nederzettingenbeleid, de annexatie van Oost-Jeruzalem en de Golan, 13 jaar verstikking van Gaza en het doden sinds 2000 van zo’n 13.000 Palestijnen geslikt. Het riep wel voortdurend ”tut tut” of”tjonge tjonge” maar sloot intussen die voor Israel gunstige associatieakkoorden. De annexatie van nog eens 30 procent van de Westoever kan er nog wel bij. Zelfs al is dat een inbreuk op één van de meest heilige principes van het internationale recht sinds WO II: het principe dat gebiedsuitbreiding via oorlog nooit meer gedoogd kan worden.
Jammer voor de Palestijnen. Heel jammer. Maar we kunnen langzamerhand beter aanvaarden dat ”Palestinian lives don’t matter”, zoals iemand zeer onlangs twitterde. Voor de Palestijnen opkomen wordt nu eenmaal als anti-joods gezien. En anti-joods, nadat die mensen zo hebben geleden in WOII, dat willen we met z’n allen echt helemaal niet meer zijn. Vandaar dat rond het opkomen voor de rechten van de Palestijnen, of het veroordelen van de misdaden tegen hen begaan, zo hardnekkig de geur van antisemitisme hangt. Het is dan ook iets dat Israel heel ijverig en met heel veel geld in stand helpt houden, daarbij bijgestaan door lobby’s als het CIDI of media die zogenaamd joodse spreekbuizen zijn. Het is helaas allemaal niet anders. En het het gaat nog heel wat jaartjes duren voordat ook de gemiddelde CDA- of VVD stemmer dat allemaal een keer doorkrijgt.
Democratie voor joden
Ondertussen heeft Israel dan, nadat het jarenlang vakkundig de Oslo-Akkoorden van hun inhoud had ontdaan, net als alle andere plannen daarvóór, weer een stukje meer van Palestina geannexeerd en – daar kunnen we op rekenen volgens mij – ook het proces van onteigeningen, sloop van Palestijnse huizen en soms hele dorpen voortgezet. In datzelfde proces worden onderwijl opnieuw tienduizenden tot een soort voorwaardelijke, rechteloze inwoners van hun eigen vaderland gemaakt, dat intussen een andere naam en andere eigenaars heeft gekregen.
Uiteindelijk is dat natuurlijk ook waar het allemaal om is begonnen. Het zionisme erkent alleen joden als rechtmatige eigenaars van het land en heeft er sinds tientallen jaren naar gestreefd dat op alle mogelijke manieren in praktijk te brengen. Natuurlijk, er waren ooit ook stromingen die het een tandje minder wilden, of zelfs de rechten tussen Palestijnen en joden wilden delen, maar dat is allemaal heel lang geleden. In het huidige Israel bezitten de niet-joodse inwoners, 21% van het totale aantal inwoners, slechts 3% van de grond. Palestijnse gemeenten hebben geen toegang tot planning, laat staan uitbreidingsmogelijkheden. Palestijnse politieke partijen worden er gemeden als de pest, er zijn minimaal 50 wetten in het land die iedereen die niet joods is discrimineren, en sinds 2018 heeft Israel ook een ”basiswet” die stelt dat alleen joden er over zelfbeschikkingsrecht beschikken.
Daarnaast zijn er dus de Palestijnse bewoners van Oost-Jeruzalem, de Syrische bewoners van de Golan en straks, na de nieuwe annexaties, ook de Palestijnse inwoners van die gebieden, die allemaal wel onderdaan maar geen burger mochten worden van het hun opgedrongen nieuwe land. Je vraagt je af of bezoekende Westerse diplomaten en dergelijke ook hierna zullen blijven herhalen – zoals ze al jaren ritueel en ijverig doen – dat Israel een democratie is met ”dezelfde waarden als het Westen”. Met een bezetting over een paar miljoen Palestijnen die geen rechten hebben en die al 53 jaar (!) duurt, is dat natuurlijk zonder meer al bullshit. Maar nadat opnieuw gedeelten zijn geannexeerd en de overheersing dus nog verder ”institutioneel” is geworden, is het misschien tijd om het Palestijnse parlemenstlid Ahmed Tibi nog eens te citeren. Hij legde het begrip ”joodse democratische staat” (waarvan volgens de nieuwe Israelische basiswet sprake is) als volgt uit: ”Israel is een democratie voor joden, voor anderen is het vooral joods”.
Israel is dus, om het kort samen te vatten, geen democratie. En wil het nog wel vrede, zoals het zelf al jaren beweert? Vraag het Israelische politici en ze zullen zeggen dat Israel dat natuurlijk wil, en hoe durf je het te vragen. Maar intussen zijn er, nadat het de twee-statenoplossing en de Oslo-Akkoorden de afgelopen tientallen jaren volledig overtuigend om zeep heeft geholpen, geen opties meer zijn voor vrede met de Palestijnen. Europese politici die nu nog steeds de één na de ander bezoeken afleggen aan de al jaren totaal nutteloze Palestijnse Autoriteit in Ramallah en vervolgens vroom zeggen dat ze tegen de annexatie zijn en dat dit de ’tweestatenenoplossing definitief in gevaar brengt”, zouden er beter aan doen in de spiegel te kijken en zich af te vragen of zij zelf nog wel in die flauwekul kunnen geloven. Zij zouden zich tegelijkertijd moeten realiseren dat een land dat Palestijnen binnen zijn grenzen alleen als tweederangsburgers, of als ”ingezetenen” zonder burgerrechten accepteert, niets anders is dan een diep racistische staat, alleen vergelijkbaar met Apartheid Zuid-Afrika en ver beneden de standaarden die voor ons aanvaardbaar zouden moeten zijn.
Kortom, het is de hoogste tijd dat binnen de EU eindelijk eens nagedacht gaat worden over de stap die nodig is opdat de EU ooit nog een fatsoenlijk einde aan dit langzamerhand ten hemel schreiende conflict kan bepleiten. Dat zou een aanpak moeten zijn waarbij de nederzettingen en annexaties langzamerhand als niet meer terug te draaien feiten worden geaccepteerd, en waarbij de nadruk komt te liggen op mensenrechten en gelijkheid voor iedereen die in deze situatie is betrokken. Anders gezegd:op een streven naar gelijke burgerrechten voor Israeli’s en Palestijnen en op het eindelijk een einde maken aan de krankzinnig lange bezetting. Misschien dat de annexatie wat dat betreft een keerpunt kan worden. Wat mij betreft wijst de Palestijnse BDS-beweging intussen de weg: het is waarschijnlijk het enige middel dat Israel voldoende onder druk kan zetten.
– Ook verschenen bij Abu Pessoptimist
