Altijd klaarstaan met de eerste steen – voor Anne Fleur Dekker

Een collega bij de krant werd er door gefascineerd, vroeg het zich af en zocht het uit. Dat nieuwsgierigheid en uitzoeken ooit schaarse zoniet ongewenste eigenschappen waren voor een journalist kon je toen nog lang niet weten. En zijn vermoeden klopte.
Die affiches op ongeveer ieder treinstation waarin hulp werd aangeboden aan moeder en kind waren daar gratis. Ze vulden ruime op die anders leeg zou zijn gebleven.

Daar hadden we ze. De frisse jonge dame die rechtstreeks de lens inkeek. Op de achtergrond, beetje wazig een sukkelig mannetje met een baard (die drukte toen al helemaal sukkeligheid uit), het mannetje dat er niet toe deed, de slampamper vroeg niet om hulp en zou die ook niet krijgen van deze adverteerder. De reclame is – godlof, om in stijl te blijven – niet meer gratis te vinden op stations. Want hoewel het nieuwe prachtkabinet een duidelijke demonstratie is van het vermogen zich op een christendom beroepende kwezelarij te combineren met het smerigste neoliberalisme (de VS wijzen ook hier de weg), er zal nu voor die reclame betaald moeten worden. Het scheelt mij weer wat woede en ergernis, want, dierbaren, de me fabula narratur, met die affiche. Meer zeg ik niet. Behalve dan dat ik de commentaarbox bij dit stukje gesloten laat. Wie wat te zeggen meent te hebben doet het maar op de gangbare manier.

Ik zou ook dit voor me hebben kunnen houden als ik gisteravond niet geconfronteerd was met deze tweet van Anne Fleur Dekker. Zij verwijst naar een stuk op een site waarvan het goed gebruik hier is er niet naar te verwijzen maar u komt er wel via de tweet als u wilt. Het is het verhaal dat onthult wat mijn intuïtie wel al over haar ingaf: haar activisme heeft een grond die hoi polloi niet kunnen of zullen willen kennen, maar de sluier is opgelicht. Ik zou willen dat zij niet alleen bleef in haar verhaal, maar hoewel ik gisteravond tegen alle muren aanvloog kan ik mij niet verder begeven dan ik gedaan heb. Want het verhaal is uiteraard niet alleen het mijne. En dan.

Maar ja, dit is het land van zwarte piet, van de geachte afgevaardigden Wilders en Baudet en wat er bij hen hoort. Het land waar de dingen die niet gezegd mogen worden dagelijks breeduit gezegd worden en waar iedere matiging – ooit het kenmerk van dit land, wat heb ik het vervloekt en wat kan ik er nu naar terugverlangen – wegvalt. Wat voor volk het in zijn hoofd haalt Anne Fleur Dekker om haar zeer persoonlijke verhaal aan te vallen, ik zou het niet eens willen weten. De ongeremde bereidheid klaar te staan voor het werpen van de eerste steen, het zal wel bij de joods-christelijke cultuur van millennia gelijkheid tussen man en vrouw horen.
Maar u mag nog altijd tekenen voor de overtijdbehandeling.