Het verhaal over 1972 doet mij naarstig nadenken wat ik zelf heb gedaan en naar aanleiding waarvan in dat jaar, dat ik zeer bewust heb meegemaakt. Tegenover naar mijn gevoel overenthousiaste anarchisten van nu zou ik schetsen wat er bij komt kijken om ongeveer fulltime anarchistisch activist te zijn. Misschien komt het nog.
Wat WE indertijd deden was plakken en organiseren in verband met de internationale acties van kapitalisten tegen de regering van de Unidad Popular in Chili. Ja echt, we kwamen op voor een linkse regering die in nood gebracht werd door de plaatselijke en internationale bourgeoisie. Anarchisme is van oudsher deel van de arbeidersbeweging, als het al niet een hele tijd andersom was overigens. Maar daarover een andere keer. Hoewel…
In de dagen dat wij als anarchisten het voortouw namen ter verdediging van de genationaliseerde Chileense kopermijnen – althans in Nederland – organiseerde de (inter)nationale bourgeoisie een zogeheten bazenstaking.
In de herfst van 1972 werd de eerste zogenaamde staking van het vrachtwagenvervoer in Chili georganiseerd tegen de gekozen regering-Allende. De staking met aanhoudende blokkades van toevoerwegen eindigde toen er ministers namens het leger werden opgenomen in de regering.
In de zomer van 1973 werden de blokkades nog eens georganiseerd. Deze “acties” liepen tenslotte uit op de bloedige militaire staatsgreep die Chili tot de proeftuin van de neoliberalen maakte.
Chili stond alleen met zijn linkse regering destijds in Zuid-Amerika, “de achtertuin” van de Verenigde Staten.
Voor het eerst grijpt het rechtse gespuis van de VS dezer dagen in in de binnenlandse aangelegenheden van het noordelijke buurland, dat tot nu toe niet als deel van “de achtertuin” wordt aangemerkt. Wat er mee bereikt moet worden? Macht over de grondstoffen, schaliegas en olie die verkocht moeten worden aan Europa dat moet sidderen voor de Russen in Oekraïne? Of – het kan eveneens “ook” zijn – afrekenen met het liberal bewind van Trudeau.
Intussen doet de Bourgeoisie Int. het truukje nog eens over in Europa, zoals nu in Den Haag, op het ogenblik dat ik dit schrijf.
Ultrarechts “verzet” tegen een toch al zeer rechtse regering.
Nog een groot verschil met 1972.
