Op maandag 21 oktober 2019 verscheen Julian Assange voor het Westminster Magistrates Court in Londen voor een pro-formazitting over uitstel van de behandeling van het uitleveringsverzoek door de VS in februari volgend jaar. Dit in verband met een lopend onderzoek in Spanje naar de surveillance-activiteiten van de beveiligingsfirma ‘UC Global’, die video-opnames van privégesprekken van Assange met zijn advocaten en psycholoog heeft gemaakt in de Ecuadoraanse ambassade. Deze zijn overgedragen aan de VS. Tevens is Assange beroofd van al zijn bezittingen in de ambassade, waaronder de aantekeningen voor zijn verdediging, die ook zijn overgedragen aan de VS. Niet alleen zou hij, als politieke gevangene, op grond van het uitleveringsverdrag niet eens mogen worden uitgeleverd, maar als hij wel wordt uitgeleverd is hij nauwelijks in staat zich behoorlijk te verdedigen, terwijl de Amerikaanse overheid zich onrechtmatig toegang heeft verschaft tot privé- en zelfs intieme informatie over Assange. Dat is in strijd met de Amerikaanse wet. Maar de zaak-Assange gaat allang niet meer over recht, maar over wraakzucht. En dus werd het uitstel afgewezen. Hieronder de vertaling van een opiniestuk van Caitlin Johnstone van haar website. (22 oktober 2019)
__________________________________________
De voormalige Britse ambassadeur Craig Murray heeft een zeer verontrustend verslag gepubliceerd over het verschijnen van Julian Assange voor de rechtbank gisteren dat ik aanraad helemaal te lezen. Er zijn vele rapportages gepubliceerd over de pro-formazitting van de Assange-zaak, maar de combinatie van eerdere ervaringen van Murray met slachtoffers van foltering, zijn bekendheid met Britse rechtbanken, zijn vriendschap met Assange en zijn gebrek aan eerbied voor westerse machtsstructuren boden een diepgaander inzicht in wat er gebeurd is dan wie dan ook in staat was, tot nu toe, te bieden.
Hier is een klein fragment:
Voordat ik kom op het schaamteloze ontbreken van een eerlijk proces, is het eerste wat ik moet opmerken de conditie waarin Julian verkeert. Ik was erg geschrokken van de hoeveelheid gewicht die mijn vriend heeft verloren, van de snelheid waarmee zijn haar is uitgevallen en van de tekenen van vroegtijdige en sterk versnelde veroudering. Hij loopt uitgesproken mank, iets wat ik nog niet eerder gezien heb. Sinds zijn arrestatie heeft hij meer dan 15 kg aan gewicht verloren.
Maar zijn fysieke verschijning was niet zo schokkend als zijn geestelijke achteruitgang. Toen hem om zijn naam en geboortedatum werd gevraagd, worstelde hij zichtbaar gedurende enkele seconden om beide op te roepen. Ik kom op de belangrijke inhoud van zijn verklaring aan het einde van de behandeling van de zaak later terug, maar zijn moeite om deze uit te drukken was heel duidelijk; het was een echte worsteling voor hem om de woorden te articuleren en zich te concentreren op zijn gedachtegang.
Tot gisteren ben ik altijd stilletjes sceptisch geweest ten opzichte van degenen die beweerden dat de behandeling van Julian zou neerkomen op marteling – zelfs ten opzichte van Nils Melzer, de speciale rapporteur van de VN voor foltering – en ook sceptisch ten opzichte van degenen die suggereerden dat hij onderworpen zou kunnen zijn aan ondermijnende behandelingen met drugs. Maar na de rechtszaken van verschillende slachtoffers van extreme marteling in Oezbekistan te hebben bijgewoond en met overlevenden uit Sierra Leone en elders te hebben gewerkt, kan ik je vertellen dat gisteren mijn mening volledig is veranderd en Julian exact de symptomen van een slachtoffer van foltering helder voor het voetlicht bracht, met name in termen van desoriëntatie, verwarring, en de echte strijd om zijn vrije wil te handhaven door de mist van erudiete hulpeloosheid.
Murray meldt dat er die dag niet minder dan vijf vertegenwoordigers van de Amerikaanse regering in het Westminster Magistrates Court waren, en dat ze achter de Britse aanklagers zaten en hen in wezen opdrachten gaven. De rechter, Vanessa Baraitser, gedroeg zich naar verluidt koel en sarcastisch ten opzichte van de verdediging, grijnzend en hun verzoeken weigerend zonder opgaaf van redenen, terwijl ze zich hartelijk en ontvankelijk gedroeg ten opzichte van de aanklagers.
De hoorzitting over de uitlevering van Assange zal in februari van volgend jaar beginnen, zonder uitstel, ondanks dat de zaak het US/UK-uitleveringsverdrag van 2003 schendt en ondanks nieuw opgedoken bewijzen van aan de CIA gelieerde spionage op Assange en zijn advocaten, terwijl hij in de Ecuadoraanse ambassade zat (zie: vertaalde artikel van Ecuadoraanse ambassademedewerker Fidel Narváez, noot vert..) Die hoorzitting zal plaatsvinden in een kleine rechtszaal in de Belmarsh-gevangenis met bijna geen ruimte voor het publiek om toe te zien (slechts 5 stoelen, noot vert.) en zonder dat de verdediging van Assange voldoende tijd krijgt om een en ander voor te bereiden.
De advocaat van Assange, Mark Summers, vertelde de rechtbank dat de zaak “een politieke poging” was van de Verenigde Staten “om aan journalisten duidelijk te maken wat de gevolgen van het publiceren van informatie kunnen zijn.” En natuurlijk heeft hij gelijk. Niemand gelooft oprecht dat de 175 jaar gevangenisstraf die Assange tegemoet kan zien als hij met succes wordt uitgeleverd aan de VS een redelijke straf is voor publiceren, een zaak die de regering-Obama eerder had geweigerd te vervolgen op basis van exact dezelfde bewijsvoering, daarbij verwijzend naar de bezorgdheid voor de schade die dit precedent zou kunnen aanrichten aan de persvrijheid. Deze aanklachten hebben niets te maken met rechtvaardigheid en ze zijn niet bedoeld als louter strafmaatregel. Ze zijn bedoeld om te dienen als afschrikmiddel. Een afschrikmiddel voor journalisten overal ter wereld die anders in staat zouden zijn onwelgevallige feiten over de Amerikaanse regering te publiceren.
Dit ligt voor de hand. Het is duidelijk dat de Amerikaanse regering bezig is Assange te vernietigen om journalisten duidelijk te maken wat de gevolgen van het publiceren van informatie kunnen zijn. Het is dan ook vanzelfsprekend dat elke journalist die niet ieder platform gebruikt om zich uit te spreken tegen de vervolging van Assange, niet van plan is om ooit iets te publiceren dat de Amerikaanse regering niet gepubliceerd wil zien. Hun stilte over, of steun aan wat deze man wordt aangedaan, kan en moet worden opgevat als een erkenning dat ze niets anders zijn dan staatspropagandisten, pluimstrijkers en lafaards.
Today in court, Julian Assange struggled to say his own name and date of birth as he appeared in the dock. He claimed to have not understood what happened in the case management hearing, and was holding back tears as he said: “I can’t think properly”.
— Tristan Kirk (@kirkkorner) October 21, 2019
Lafheid is wat de publieke steun voor de vervolging van Assange drijft. Lafheid en sadisme. Zelfs als elke onzinnige vuilspuiterij tegen hem waar zou zijn, van de leugens over uitwerpselen op de ambassademuren tot de nog steeds onbewezen beschuldiging van samenspanning met Trump/Rusland, zelfs als elk van die belachelijke fantasieën waar zou zijn, zou de straf die hij tot nu toe heeft uitgezeten meer dan genoeg zijn. Ik bedoel, hoeveel marteling is gepast, omdat je favoriete kandidaat niet degene was die werd gekozen? Hoe bizar is het dat zo’n regelrecht sadisme niet ter discussie staat? Doorgaan met roepen om méér toont je ziekelijke obsessie aan, of je nu een van de machtige mensen bent die hij afgezeken heeft, of gewoon een of andere hersenloze naprater in de commentaarsectie. Genoeg. Je hebt je portie leedvermaak gehad.
We slaan een groots drama gade dat zich op een fractalachtige manier ontvouwt, vanuit de uitgezoomde meta-tragedie van de wereldwijde doodsteek voor de persvrijheid, ingezoomd naar de persoonlijke tragedie van deze doodsteek voor een man die Julian Assange heet. Zijn eens zo encyclopedische brein kan zich nog amper zijn eigen verjaardag herinneren. Dit verbijstert me.
Er zijn geen andere geesten op aarde die de dynamiek van de macht van het onzichtbare imperialisme en de Orwelliaanse gevaren waarmee de mensheid nu geconfronteerd wordt begrepen, terwijl we naar een door AI (Artificial Intelligence, noot vert.) gedomineerd informatielandschap geslingerd worden zoals hij. Die geest is met opzet vernietigd. We moeten dat nooit vergeten. We moeten dat nooit vergeven.
Het is een moeilijke dag geweest. Mijn hart heeft pijn gedaan en ik heb diepe zuchten geslaakt. Het enige lichtpuntje dat ik door de troosteloosheid heen kan zien is de schande die lijkt op te doemen voor de Deep State, hoe meer hun acties noodzakelijkerwijs aan het licht komen, omdat wat ze proberen te doen, zo volkomen abnormaal is.*) De gerechtelijke procedures van gisteren waren schaamteloos komisch, van de merkwaardige regels tot het vreemde schouwspel van de Amerikaanse adviseurs die zich mengen in een Britse zaak, een Australisch staatsburger betreffende, tot zelfs de minachtende grijns op het gezicht van de rechter. Niets van dit alles is normaal, en als de dingen niet normaal zijn is er een risico dat mensen het zullen merken, en de dingen zullen alleen maar vreemder worden als ze dit proberen voort te zetten.
Het enige wat de mensen afhoudt van echt zien wat er hier aan de hand is, is een dunne laag van narratief management, en het enige wat ze afhoudt om te handelen op basis van wat ze zien is het gevoel alleen te staan in hun waarneming. Houd de druk op de ketel, blijf kijken, en blijf praten over wat je ziet tegen iedereen die wil luisteren. Het kan heel misschien Julians leven redden.
_______________________________________
Vertaling: Vertaal Slag. Afbeelding: duncan c
Zie ook hier.
*) Een passage die problematisch aandeed (zachtgezegd) is na overleg met de vertaler veranderd in de huidige formulering, omdat die de bedoeling van de schrijver weergeeft.
