“Zullen we toch maar weer eens naar het Bevrijdingsfestival gaan?” stelt Gade als vraag – om te vieren dat schrijver dezes weer ambulant is na drie weken knarsetandend uitgeschakeld te zijn geweest.
Dan hoor ik dat Afshin Ellian er “het vrijheidscollege” geeft. Toch al zoiets tegenstrijdigs.
Dan toch maar naakt tuinieren?
Ooit wezen we bij Krapuul onbekommerd op columns elders, maar dat gebruik is afgeschaft. Eigen producties of producties van bevriende sites, en daarmee basta. Vandaag even een doorbreking van het taboe. Trouw heeft zowaar een bijdrage van iemand die aandacht vraagt voor de verzwegenen, de moedwillig niet-genoemden, de gedode onderdanen van apartheids-Nederland, van 4 mei:
We zeggen alle slachtoffers te herdenken maar we doen dat vervolgens niet. In het kader van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië (1942-1945) worden uitsluitend 24.000 Nederlandse staatsburgers herdacht. De beschamende reden dat het werkelijke dodental van 4 miljoen niet wordt genoemd is dat zij slechts ‘onderdanen’ waren in het koloniale apartheidssysteem.
Het wordt nog beschamender als de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog (1945-1949) aan bod komt en alleen de 5.000 Nederlandse militairen als weerloze slachtoffers worden herdacht. Terwijl een deel van hen zélf als SS’ers is tekeer gegaan. Op het ‘moment suprême’ wordt doelbewust nagelaten te vertellen dat het erom ging de soevereine staat Indonesië opnieuw onder de duim te krijgen. Wat de Duitsers voor ons zijn, zijn Nederlanders voor Indonesië en dan in het kwadraat.
Dat er tevens zomaar gezegd kan worden dat de zelfgenoegzaamheid van “het westen” voortbestaat bij voortdurende roof in de gekoloniseerde wereld is al opmerkelijk dezer dagen.
