Wat opmerkelijk is aan Rob Porters terugtreden als stafsecretaris van het Witte Huis is niet de aanleiding: hij mishandelde zijn ex-echtgenoten. Natuurlijk ontkent hij dat, maar de bewijzen zijn zo sterk dat hij niet op zijn post kon blijven.
Hij heeft altijd gedacht dat hij ermee weg zou komen, en plotseling staat hij daar naakt, in de openbaarheid. Ontmaskerd.
Opmerkelijk is dat het niet meer onder de pet gehouden kan worden. Ze hebben het wel geprobeerd, de Republikeinen. Tien, twintig jaar geleden zou dat wellicht gelukt zijn. Nu niet meer.
Aanvankelijk werd Porter verdedigd. Zijn voormalige werkgever, senator Orrin Hatch (Republikein, Utah), meldde de Daily Mail (die een ex-echtgenote haar verhaal liet doen) dat de beschuldigingen kwamen van ‘liegende karaktermoordenaars’:
It’s incredibly discouraging to see such a vile attack on such a decent man. Shame on any publication that would print this—and shame on the politically motivated, morally bankrupt character assassins that would attempt to sully a man’s good name.
Het Witte Huis reageerde bij monde van John Francis Kelly, stafchef van het Witte Huis: He is a friend, a confidant and a trusted professional […] I am proud to serve alongside him.
Een dag later werd Porters positie onhoudbaar en bracht Kelly een nieuw persbericht uit:
I was shocked by the new allegations released today against Rob Porter. There is no place for domestic violence in our society. I stand by my previous comments of the Rob Porter that I have come to know since becoming chief of staff, and believe every individual deserves the right to defend their reputation. I accepted his resignation earlier today, and will ensure a swift and orderly transition.
Rob Porter, zoon van een medewerker van Bush, zat op Harvard, was Rhodes scholar, werd gewoon aangenomen als stafsecrataris van het Witte Huis terwijl de verslagen van politie en FBI toch duidelijk waren: deze man slaat zijn vrouwen, hij beheerst zijn woede niet.
Ze wisten het. Maar dachten: dit houden we wel onder de pet.
Dat is Trumps wereld: de man is de Baas (man, wit), een vrouw (wit, zwart, geel, blauw desnoods) verleidt voor hem de wereld. En zij dient willig te zijn, en in alle gevallen de man te volgen.
En de vrouwen in Trumps omgeving doen hun best. De meest bekende dames buiten zijn familie: Kellyanne Conway, Hope Hicks, Sarah Huckabee Sanders.
Ze hangen aan zijn lippen. Als bloedzuigers.
Vrouwen in Trumps omgeving dienen als instrument van zijn macht. Niets anders. Ze zijn pionnen in het schaakspel, bruikbaar, neukvee eventueel.
Na #MeToo moesten maar liefst twee ex-echtgenoten uit de slachtofferkast komen om Rob Porter te ontmaskeren. En dat gebeurde eigenlijk alleen nadat bekend werd dat Porter een relatie zou hebben (of aan het opbouwen was, of al langer had) met Hope Hicks, het fotomodel dat president Trump (de dekhengst himself) adviezen influistert over hoe hij moet reageren op ‘nieuws’.
Heeft de roddelpers toch nog een functie: zeg me waar het rookt en ik zal u zeggen waar het brandt.
Ik denk niet dat Trump zal twitteren dat het allemaal ‘fake news’ is. De getuigenissen van de ex-echtgenotes, compleet met foto’s van blauwgeslagen ogen laten weinig ruimte.
Hope Hicks buigt zich over hem heen en zegt: Niet doen, Donald. Ik wil mijn baan niet kwijt.
En wat die relatie betreft: die is er nooit geweest.
Ik hou alleen van jou.
Zie voor meer details (links): Slate
Nou zegt die mafkees (Trump) toch nog even: ‘He says he’s innocent’. Dus is Porter onschuldig. Hij zegt het zelf! Geen woord over de vrouwen die Porter heeft mishandeld. Maar geen tweets van Trump, tot nu toe.
In de Nederlandse kranten een klein berichtje op pagina 10 of daaromtrent. Terwijl er toch veel meer over te zeggen valt. Bijvoorbeeld over het karakter van Trumps beleid, de keus van zijn stafleden, zijn chronische verdediging van mannen die worden beschuldigd van vrouwenmishandeling. Daar zit een patroon in.
De reguliere pers zal daar -zeer vertraagd- wel op terugkomen. Maar o, wat zijn ze voorzichtig, en langzaam.