In 2010 schreef ik op dit blog over de deze zaterdag overleden auteur Elie Wiesel. Het was een stukje waarin ik vertelde dat ik aanvankelijk onder de indruk was van Wiesel en diens boeken, maar later helaas tot de ontdekking moest komen dat hij een beperkte nationalist was, die mooi kon schrijven en praten over het lijden van de Joden onder de Holocaust, maar niet, zoals hij wilde doen voorkomen, zijn ervaringen kon doortrekken naar ander, meer algemeen menselijk lijden.
Wiesel, in Roemenië geboren, belandde in 1944 in Auschwitz en een jaar later in Buchenwald. Na de oorlog, waarin hij een groot deel van zijn familie verloor en de Joodse omgeving in het dorp waar hij was geboren verdwenen was, werd hij journalist in Frankrijk. Aanvankelijk kon hij niet over zijn holocaust-verleden schrijven, totdat de schrijver François Mauriac hem onder tranen wist over te halen. Hij schreef daarna in het Jiddisch Oen di velt hat geschvigen, wat hij later vertaalde in het Frans onder de titel La Nuit. en (Night het Engels).
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: Abu Pessoptimist
