De oorlog tegen de kinderwereld

Zelf zou ik de moed nooit gehad hebben maar als voorbijfietsende volwassene vond of vind ik het leuk om te zien: moedige jongelui die van de brug af loodrecht het water inspringen. Een spectaculairdere manier om verkoeling te zoeken is er niet en ik benijd degenen die de moed hebben dit te doen om hun durf, en om de verfrissing die het in het water springen met zich mee zal brengen. Moed, voor de sensatie om als een schroef de diepte in te gaan (het water moet natuurlijk diep genoeg zijn), en verder is er onderlinge kameraadschap vereist: maten die op de brug of sluis in de gaten houden of er geen boot aankomt en dat het dus veilig is om te tjoempen. Wat jaren geleden werden jongeren die dit deden beboet en tot waterterroristen bestempeld. Sindsdien heb ik de term niet meer zien langskomen maar dat betekent niet dat het sein op veilig staat voor wat ik toch alleen een onschuldig vermaak kan noemen.

Laten we wel wezen: voetballen op straat, kan het nog? Ik ben nog opgegroeid in tijden en wijken waarin er hoezen om geparkeerde auto’s stonden, tegen de rook van kolenschoorstenen ongetwijfeld, maar het waren ook tijden waarin die vierwielers niet om de haverklap gebruikt werden en ook niet om de zoveel seconden een rustige straat doorkruisten. Rustige straat, de uitdrukking zegt het al. Ik denk niet dat het mogelijk is om in steden lang genoeg om het echt op een potje te doen lijken gevoetbald kan worden zonder in levensgevaar te komen door auto’s. Afgezien van al het geparkeerd blik dat spelen ook al zwaar bemoeilijkt. En voetballen is maar bij wijze van voorbeeld. De buitenwereld van het kind of de jeugdige is angstwekkend gekrompen en krimpt nog steeds. En zonder buitenwereld in feite ook geen binnenwereld, in de zin van beelden en fantasie gevoed door een omgeving. Jeugdigen in de openbare ruimte zijn zo ongeveer verdachten. Je kunt met onaangename geluiden weggejend worden. Het gaat hier wellicht om HET punt waarop deze orde die geen orde is moet breken. Meer hierover bij George Monbiot en bij Jay Griffiths die er vorig jaar het fraaie Kith over geschreven heeft.

Als de buitenwereld zodanig georganiseerd is dat je als kind of jeugdige met groot gemak tot terrorist verklaard kunt worden moet natuurlijk ook het gedrag op maat gesneden worden voor de neoliberale orde. Met alle gepraat over talenten, excelleren en competenties word je al op je derde klaargestoomd voor je plaats in de arbeidsmarkt. Naar buiten staren op school of in gedachten elders vertoeven in de klas is dan al gauw een kwaal waartegen pillen en meer gericht kunnen worden. Je zou niet kunnen weten of er echt iets mis is met een kind of niet als er dingen worden uitgevonden voor de pillenbijbel als “Oppositional Defiant Disorder,” oftwel puberopstandigheid. De “symptomen”:

A. Een patroon met negativistisch, vijandig en openlijk ongehoorzaam gedrag met een duur van tenminste zes maanden waarin vier (of meer) van de volgende aanwezig zijn;
is vaak driftig
maakt vaak ruzie met volwassenen
is vaak opstandig of weigert zich te voegen naar verzoeken of regels van volwassenen
ergert vaak met opzet anderen
geeft anderen vaak de schuld van zijn of haar eigen fouten of wangedrag
is vaak prikkelbaar en ergert zich gemakkelijk aan anderen
is vaak boos en gepikeerd
is vaak hatelijk en wraakzuchtig
B. De gedragsstoornis veroorzaakt in significante mate beperkingen in het sociale, schoolse of beroepsmatige functioneren.
C. De gedragingen komen niet uitsluitend voor tijdens het beloop van een psychotische of stemmingsstoornis.

De puberteit wordt hier als een kwaal afgeschilderd waartegen BigPharma uiteraard een pil heeft. Let op het rekbare en vage in de beschrijving van deze “kwaal”.
“Goed voor hart en bloedvaten”. Want ja, die hebben we nu eenmaal allemaal.

Ik zou geneigd zijn een kind/jeugdige die niet aan een of meer van de bovenstaande “symptomen” voldoet als mogelijk ziek aan te merken. Maar dat zou men ook niet moeten doen. Laat de kinderen met rust door ze onrustig te laten zijn.

– Aangeboden als column bij Joint Politics, donderdag 24 september 2015, 18-20 uur, SALTO StadsFM Amsterdam.
Tevens poging een blogstuk over oorlog tegen de jeugd dat op onnaspeurlijke wijze verdwenen is te herstellen “met de kennis van nu”.