Merkwaardig hoe meteen terwijl de uitslagen binnendruppelen de politieke-commentaarkopstukken van de BBC eisen dat er koppen rollen. U moet zich dat voorstellen: Labour heeft een (1) procent van de stemmen minder dan de Tories, maar zo’n 20% minder zetels [althans, dit waren de verhoudingen bij de uitslag op het ogenblik dat dit geschreven is]. Dit is de democratie die D66 voor Nederland op het oog had met het idee van het herinvoeren van het districtenstelsel en die de door nonvaleurs gevulde “grote partijen” in Nederland in ieder geval willen bevorderen door het opwerpen van een barrière voor “kleine partijen”.
Als er bij de Britse verkiezingen iets is duidelijk gemaakt dan is het dat (parlementaire) democratie en neoliberaal kapitalisme niet samengaan. Vanuit Brussel of Berlijn georkestreerde staatsgrepen in Italië en Griekenland, een grote campagne van de “Britse” partijen tegen onafhankelijkheid voor Schotland, waarbij de 45% kiezers die voor deze onafhankelijkheid waren rücksischtlos opzij worden geschoven. Meerderheden of grote minderheden hebben in laatste instantie niets in te brengen tegen de wil van “de markten”.
Een observatie:
Hoeveel stemmen zijn er nodig voor een parlementszetel in Westminster?
SNP 26,444
CON 34,342
LAB 40,232
GRN 1,121,216
LD 289,262
UKIP 3,767,137
Bij de uitslag zoals deze is op het ogenblik dat ik dit tik. Hoeveel afkeer de xenofobe UKIP ook terecht mag wekken, dit is een buitengewoon oneerlijke manier om te vertegenwoordigen. Maar ieder mogelijk tegenwicht ontbreekt in Engeland en Wales om dit te veranderen. En hoe men in Schotland ook dacht over onafhankelijkheid, de partij die in samenwerking met “de linkerzijde” het bezuinigingsbeleid te lijf wilde gaan, de Scottish National Party, staat nu alleen. Ed Miliband, die Schotland verloren heeft laten gaan voor Labour, stapt op als oppositieleider en de mantra zal ongetwijfeld luiden dat Labour niet zo links moet doen. Dat de Liberaal-Democraten juist zijn weggevaagd omdat zij zonodig “realistisch en verantwoordelijk” moesten zijn in de coalitie met de Tories zal hun in de gelijkgeschakelde media nauwelijks aangerekend worden.
Maar dat Cameron de laatste premier van Groot-Brittannië zal zijn lijkt boven twijfel verheven. Hoe de scheiding in zijn werk gaat – we zullen zien.
