Als kind had ik het plan om ooit striptekenaar te worden, ik tekende op alles wat los en vast zat, verzon en tekenende avonturen voor mijn zelf gecreëerde figuurtjes. Op een gegeven moment verzon ik zelfs een wollig figuurtje met ogen op blote voeten. Niet veel later verschenen ineens de Wuppie’s. Nou wil ik niet beweren dat Vader Abraham mij nog een grote zak geld schuldig is, maar het idee heeft me nooit losgelaten…
Hoe dan ook, de jaren zeventig in het godvergeten Kerkrade waren nou niet bepaald een gezonde voedingsbodem voor een aspirant striptekenaar en het idee schoof langzaam naar de achtergrond. Vele jaren later liep ik me als duur betaalde IT-consultant druk te maken over SLA’s en KPI’s, totdat er iets knapte en ik me realiseerde hoe banaal de wereld was waarin ik terecht was gekomen. Stevig last van een “bore-out”, zoals de re-integratie coach het noemde, moest ik “rust nemen” en inmiddels was de techniek zover dat ik op mijn computertje kon tekenen, en ging ik dat maar doen.
