Het onopgeloste racisme in de VS

Reizen zonder Geert – brieven uit het land van de druiven der gramschap, deel 6

En dat hoor ik dan van iemand die waarachtig aan de uiterst-linkse kant van het politieke spectrum staat: “Montreal is een vreselijke stad. Ze eisen daar dat je Frans praat, ze lusten Amerikanen niet, en ik denk maar zo: je bent hier niet in Frankrijk, waarom zou ik Frans moeten praten?”
Een redenering die overeenkomt met de fameuze uitspraak van een of andere dominee in het holst van het zuiden van de VS, als reactie op de steeds groeiende rol van het Spaans (Castiliaans) in de VS: “Engels was goed genoeg voor Jezus, dus is het goed genoeg voor ons.”

Alleen al de vanzelfsprekendheid waarmee een heel werelddeel wordt geïdentificeerd met de unie van vijftig staten, waarvan verscheidene op slinkse wijze zijn aangesloten, op een manier die de USSR nog eens zou nadoen na de Russische Revolutie, en die in feite allemaal op gestolen grond liggen. Amerika, genoemd naar een Italiaans “ontdekkingsreizger”. De Amsterdamse tramlijn 7 had een halte Vespuccistraat, die is herdoopt en terecht. Het zou te veel als Viespeukenstraat klinken bij de gangbare uitspraak… Hoe de voornaam van deze person op een heel continent is overgebracht is mij een raadsel.

Zeg mij wat uw eufemismen zijn en ik zeg u hoe het er in uw “samenleving” voorstaat. Het taboe op de woorden black laat staan negro is nu zo groot dat men zonder blikken of blozen kan zeggen dat Papoea’s African Americans zijn. Het moet wel zo, als die andere woorden van vreselijk racisme getuigen. Maar het is net als met de gastarbeiders die allochtonen werden in Nederland, racisme schaft men niet door versleuteling van woorden af. Het is ook merkwaardig: er zijn Zweeds-Amerikanen, Iers-Amerikanen enzovoort, maar geen Beninse-Amerikanen of Ghanese-Amerikanen. Er zijn African Americans, waarmee ook al de schande van de onbekendheid van de streken waaruit de voorouders zijn versleept wordt uitgedrukt.

De ontgoocheling en woede in zwart Noord-Amerika na de moord op Martin Luther King uitte zich in een opstand die voorafging aan “mei 1968” in Frankrijk en vervolgens elders in Europa en die eigenlijk veel ingrijpender was. Alleen, het was de opstand van zwart Noord-Amerika, niet van wit Noord-Amerika, ook al roerde ook dit zich. De radicaliserende bewegingen van zwarten, indianen en Puertoricanen werd door middel van provocateurs en directe repressie onderdrukt en “de plantage” werd heropend, nu in de vorm van het gevangenisindustrieel complex, liefst geprivatiseerd, en soms echt in de vorm van een plantage (Angola in Louisiana, waar nog enkele Black Panthers vastgehouden worden).

*Montriol, zo sprak ook mijn opa de naam van die stad uit die ik nu echt alleen nog bij zijn Franse naam kan noemen. Hij had een jaar door Noord-Amerika gezworven, kijkend of hij daar ergens kon gaan werken. Hij had ook in de vleesverwerking in Chicago gewerkt, naast een heuse indiaan aan de snijmachine gestaan. Er werd bij zijn collega een vinger afgehakt die, zoals hij zonder omwegen zei, in de kornetbief terechtkwam (spreekt iemand dit nu echt op zijn Engels uit in Nederland?). Upton Sinclairs Jungle moest nog geschreven worden.
Ik wist niet wat ik spannender vond: naast een heuse indiaan staan of dat van het mensenvlees, kannibalisme via een blikje.
Gelukkig zag hij geen mogelijkheid om zijn echte werk als schoenmaker uit te oefenen daar, anders was ik er niet geweest.

Zoals het opperhoofd dat ik daadwerkelijk ontmoet heb zijn toespraken afsluit (waarschijnlijk omdat het witte publiek het zo mooi vindt):
Howgh!