Met enorme ergernis heb ik afgelopen dinsdag de uitzending van P&W gekeken. Uit deze uitzending bleek dat Naema Tahir en Andreas Kinneging aan een beperking lijden, waar heel veel mensen van hun ‘statuur’ aan lijden. Op basis van hun autoriteit en geleerdheid denken zij dat ze het beter weten, en beschouwen andersdenkenden als minderwaardig, en waar de samenleving zich tegen moet verweren. Ik krijg spastische kokhalsneigingen van dit soort mensen.
Even voor de duidelijkheid: Ik ben geen fan van Powned en zijn beroepsprovocateur Rutger Castricum. De manier waarop hij zijn beroep uitoefent onderstreept ontegenzeggelijk mijn mening dat journalistiek geen ‘ambacht’ is. Ik deel dan ook volledig de mening van Joost Eerdmans, al vind ik hem ook een downsyndroompapegaai, dat natuurlijke nieuwsgierigheid en maatschappelijke betrokkenheid, mede met schriftelijke – en mondelinge taalvaardigheid volstaan om je een journalist te mogen noemen. Een vierjarige HBO-opleiding is naar mijn mening dan ook totaal onnodig.
Omdat de Nederlandse belastingbetaler de publieke omroep betaalt hebben we toch met z’n allen de verwachting dat de aanwezige journalisten goed en professioneel hun beroep uitoefenen. De elementen waarheidsvinding en het toepassen van hoor- en wederhoor behoren tot de core business van diezelfde journalist.
Als Plasterk voorafgaand aan de licentieverstrekking zich enigszins had verdiept in de signatuur en werkwijze van Geenstijl, had hij geconstateerd dat geen van de belangrijkste elementen bij Geenstijl aanwezig zijn, een zeer beperkte vorm van waarheidsvinding uitgezonderd. Ik verdenk de verantwoordelijke minister ervan zich in dezelfde staat bevonden te hebben als Anders Breivik: totaal ontoerekeningsvatbaar, al dan niet gestimuleerd door verdovende middelen. Breivik draait de bak in, Plasterk behoudt de bevoegdheid om een omroep die er een sport van maakt het bloed onder ieders nagels vandaan te halen toegang te verschaffen tot het publieke bestel.
Tegen wil en dank wordt er nu geen enkel obstakel gevormd om hun invulling van ‘journalistiek’ in- en rondom Binnenhof uit te voeren. Ik kan me enorm goed voorstellen dat menig politicus ontstemd was na het horen van de berichtgeving wat betreft de eerdergenoemde licentieverstrekking. Om de mening van politici wordt echter in deze zaak niet gevraagd. De werkwijze is dan ook een goede test om na te gaan of de brainwashing van de geliefde mediatraining zou volstaan om op goede wijze om te gaan met Powned en zijn altijd irritante verslaggever. Velen hebben de methodiek al lang uitgevonden: gewoon de vragen beantwoorden, des te sneller ben je niet meer voor hen interessant. Degene die niet met Castricum weet om te gaan loopt de nodige beschadigingen op.
Ik vind het oneerlijk om de afgang van Cohen op het conto van Powned te schrijven. De enkele keer dat ik Cohen goed uit verf vond komen, was tijdens een één-op-één gesprek met Sven Kockelman. Op een ontspannen manier wist hij, met nauwelijks haperingen, zijn verhaal over te brengen. Bij de voorafgaande- en daaropvolgende gesprekken is het toch altijd de dieselmotor gebleven die nooit op gang kwamen.
Tahir en Kinneging maken dezelfde fout als Ella Vogelaar tijdens het fameuze interview met Rutger Castricum. Deze mensen denken dat ze met riooljournalistiek kunnen omgaan door gebruik te maken van hun autoriteit. Na het interview van destijds was de positie van Vogelaar onhoudbaar. De werkwijze van voornamelijk Kinneging kreeg ook weinig bijval.
Tahir: door het opperen van het beperken van persvrijheid moeten ze u voortaan weren van het Binnenhof.
Meneer Kinneging: wilt u op basis van uw autoriteit gezag uitstralen, volg dan een uiterst minderwaardige MBO -4 SPW opleiding en ga vervolgens werken op een kinderdagverblijf. Maar pas op! Houd de handjes bij u, anders kunt u binnenkort Robert M. vergezellen, al zou dat helemaal geen slecht idee zijn.
Een gastbijdrage van Rocket Ed.
