Steely Dan, al eerder voorbij gekomen in deze rubriek.
Voor mij, vooral ook als muzikant, was het speciale van hen altijd dat hun muziek heel makkelijk luistert, terwijl het behoorlijk complex in elkaar zit. Als je het met je band na zou willen spelen zou het echt heel veel werk kosten alles precies uit te zoeken, omdat er in elk Steely Dan nummer wel onorthodoxe partijen, akkoorden en wendingen zitten. Het knappe is dat je daar als luisteraar niet direct iets van merkt (in tegenstelling tot nummers van bijvoorbeeld Frank Zappa. Die hebben ook onorthodoxe elementen maar dat hoor je dan ook direct, en je weet gelijk al dat er geen beginnen aan is met je band). Het klinkt allemaal heerlijk makkelijk en toch fris en niet flauw. Dat laatste komt dus door die onothodoxe elementen.
Ook bijzonder, althans voor mij persoonlijk, is dat zij vrolijke nummers maken die me emotioneel raken, terwijl dat mij vrijwel nooit gebeurt met dat soort nummers. Ik heb meestal toch wel iets serieus en emotioneels nodig daarvoor. Maar nummers als Josie, maar ook Peg, hebben zo’n rijke, verrassende harmonieën, zo’n lichte, springerige ritmische spontaniteit, dat die mij meeslepen in hun euforie.
Hoe natuurlijk dit alles ook mag klinken, die dingen gebeuren niet vanzelf (zoals ik ook op mijn eigen bescheiden manier en uiteraard op veel lager niveau heb kunnen vaststellen bij het arrangeren en mixen van nummers. De echt goede resultaten hebben echt veel werk nodig)
Een van de studiodrummers zegt in de onderstaand gelinkte documentaire:
“You gotta love them, but isn’t as if you go in and you’re real good friends, and you’re going in there and start playing and they’ll go like “yeah that’s really good”.
It wasn’t as if they weren’t playing musical chairs [stoelendans; red], they would be playing musical bands. A whole band would go and a whole incredible other band would come in next day.”
Als u een idee wilt krijgen van hoe Fagen en (de veel te vroeg overleden) Becker werkten, en hoe dat zelfs voor absolute topmuzikanten een uitdaging was bij een nummer als Peg (zoals voor topzanger Michael McDonald van (ooit) de Doobie Brothers op 18.15 b.v. De close harmony werd bijna te close) dan is deze documentaire aan te bevelen.
