De laatste tijd heb ik veel geruchten die in omloop zijn over mij gezien en enorme hoeveelheden haat. Dit verbaast mij niet. Ik weet dat, aangezien de meeste mensen zich niet bewust zijn van de volle betekenis van de klimaatcrisis (wat begrijpelijk is omdat het nooit als een crisis behandeld is), een schoolstaking voor het klimaat heel vreemd voor mensen in het algemeen lijkt.
Laat mij dus enkele dingen duidelijk maken over mijn schoolstaking.
Mei 2018 was ik een van de winnaars in een schrijfwedstrijd over het milieu, georganiseerd door Svenska Dagbladet, een Zweedse krant. Mijn stuk werd gepubliceerd en enkele mensen namen contact met mij op, onder wie Bo Thorén van Fossil Free Dalsland. Hij had een groepje mensen, vooral jongeren, die iets aan de klimaatcrisis wilden doen. Ik had wat telefoongesprekken met andere activisten. Het doel hiervan was ideeën te ontwikkelen voor nieuwe projecten die aandacht zouden vragen voor de klimaatcrisis. Bo had wat ideeën over dingen die we konden doen. Van alles van marsen tot een losse gedachte over een soort schoolstaking (dat schoolkinderen iets op schoolpleinen of in de klaslokalen zouden doen). Dat idee was geïnspireerd door de Parkland Students, die hadden geweigerd naar school te gaan na de schietpartij op hun school.
Ik vond het idee van een schoolstaking goed. Dus werkte ik het idee uit en ik probeerde de andere jongeren zover te krijgen met mij mee te doen, maar niemand was echt geïnteresseerd.
Ze dachten dat een Zweedse versie van de Zero Hour March grotere indruk zou maken. Dus begon ik de schoolstaking in mijn eentje te plannen en daarna was ik niet meer bij andere vergaderingen.
Toen ik mijn ouders vertelde over mijn plannen waren ze er niet erg blij mee. Ze steunden het idee van een schoolstaking niet en ze zeiden dat als ik dit zou doen ik het helemaal alleen zou moeten doen en dat zij mij niet zouden steunen.
Op 20 augustus ging ik buiten voor het Zweedse parlement zitten. Ik deelde pamfletten uit met een lange lijst feiten over de klimaatcrisis en uitleg waarom ik staakte. Allereerst postte ik op Twitter en Instagram wat ik aan het doen was en het ging al snel viraal. Toen kwamen journalisten en kranten op mij af. Een Zweedse ondernemer en zakenman die actief is in de klimaatbeweging, Ingmar Rentzhog, was een van de eersten die langskwam. Hij sprak met mij en nam foto’s die hij op Facebook plaatste. Dat was de eerste keer dat ik hem ontmoet had of met hem gesproken had. Ik had nooit tevoren met hem gepraat of hem ontmoet.
Veel mensen vinden het leuk geruchten te verspreiden die zeggen dat ik mensen “achter mij” heb of dat ik word “betaald” of “gebruikt” voor wat ik doe. Maar er is niemand “achter” mij behalve ikzelf. Mijn ouders stonden zo ver mogelijk van klimaatactivisten af als mogelijk voordat ik hen bewust maakte van de situatie.
Ik ben geen deel van een organisatie. Ik steun soms of werk samen met verscheidene NGO’s die werken op het gebied van het klimaat en het milieu. En ik doe wat ik doe beslist om ’s keizers baard, ik heb in het geheel geen geld ontvangen of een belofte voor betaling in de toekomst. En ook niemand verbonden aan mij of mijn familie heeft zoiets gedaan En natuurlijk blijft het zo. Ik heb geen enkele klimaatactivist ontmoet die voor geld voor het klimaat vecht. dat idee is volledig absurd.
Verder reis ik met toestemming van mijn school en mijn ouders betalen tickets en accommodatie.
Mijn gezin heeft een boek geschreven over ons gezin en hoe ik en mijn zuster Beata de denkwijze en visie op de wereld van mijn ouders hebben beïnvloed, speciaal wat betreft het klimaat. En over onze diagnoses.
Dat boek zou verschijnen in mei. Maar aangezien er een belangrijk meningsverschil was met de uitgeverij zijn we van uitgever veranderd en is het boek in augustus uitgebracht.
Voor het boek verscheen maakten mijn ouders duidelijk dat de mogelijke winst van het boek “Scener ur hjärtat” naar acht verschillende liefdadigheidsinstellingen op het gebied van milieu, kinderen met diagnoses en dierenrechten zou gaan.
En ja, ik schrijf mijn eigen toespraken. Maar omdat ik weet dat wat ik zeg vele, vele mensen zal bereiken vraag ik vaak om raad. Ik heb ook een paar wetenschapslieden die ik regelmatig om hulp vraag over hoe bepaalde ingewikkelde zaken uit te leggen. Ik wil dat alles beslist juist is zodat ik geen onjuiste feiten verspreid, of dingen die verkeerd begrepen kunnen worden.
Sommige mensen lachen mij uit om mijn diagnose. Maar Asperger is geen ziekte, het is een gave. Mensen zeggen dat omdat ik Asperger heb ik mij onmogelijk in deze situatie zou kunnen begeven. Maar daarom juist deed ik het. Want als ik “normaal” en sociaal zou zijn geweest dan zou ik mij bij een organisatie hebben aangesloten. Maar omdat ik het moeilijk heb met omgaan met mensen heb ik dit in plaats daarvan gedaan. Ik was zo teleurgesteld dat er niets gedaan werd rond de klimaatcrisis en ik had het gevoel dat ik iets, wat dan ook, moest doen. En soms spreekt GEEN dingen doen – alleen maar zitten buiten het parlement – luider dan dingen doen. Zoals een fluistering soms luider kan zijn dan een schreeuw.
En dan is er een klacht dat ik “klink en schrijf als een volwassene”. En daarop kan ik alleen maar zeggen: denk je dat een zestienjarige niet voor zichzelf kan spreken? Er zijn ook wat mensen die zeggen dat ik dingen tezeer vereenvoudig. Bijvoorbeeld als ik zeg dat de klimaatcrisis “een kwestie van zwart of wit is”, dat “we de uitstoot van broeikasgassen moeten stoppen” en “ik wil dat je in paniek raakt”. Maar ik zeg dat alleen omdat het waar is. Ja, de klimaatcrisis is het ingewikkeldste probleem waar we ooit voor gestaan hebben en het zal iedere inspanning van onze kant vragen om “het te stoppen”. Maar de oplossing is zwart of wit; we moeten stoppen met de uitstoot van broeikasgassen.
Want ofwel beperken we de opwarming tot 1,5 graad Celsius boven pre-industrieel niveau of we doen het niet. We gaan ofwel verder als beschaving of we doen het niet. Er is geen grijs gebied als het om voortbestaan gaat.
En als ik zeg dat ik wil dat je in paniek raakt meen ik het dat we de crisis als crisis moeten behandelen. Als je huis in brand staat ga je niet zitten om te bespreken hoe aardig je het kunt herbouwen als je het vuur gedoofd hebt. Als je huis in brand staat ren je naar buiten en vergewis je je ervan dat iedereen buiten is terwijl je de brandweer belt. Daarvoor is een zekere mate van paniek nodig.
Er is één ander argument waar ik niets tegen kan beginnen. En dat is het feit dat ik “slechts een kind ben en we moeten niet luisteren naar kinderen.” Maar daar is een makkelijke remedie tegen – luister naar de rotsvaste wetenschap in plaats van naar mij. Maar als iedereen naar de wetenschapslieden luisterde en naar de feiten waarnaar ik voortdurend verwijs, zou niemand naar mij luisteren of naar de andere, honderdduizenden schoolkinderen die staken voor het klimaat, over de hele wereld. En dan zouden we allemaal terug naar school kunnen gaan.
Ik ben slechts een boodschapper, en toch krijg ik al deze haat. Ik zeg niets nieuws, ik zeg alleen wat wetenschapslieden al tientallen jaren herhalen. En ik ben het met je eens, ik ben hier te jong voor. Wij kinderen zouden dit niet moeten hoeven doen. Maar omdat bijna niemand iets doet, en onze toekomst zelf op het spel staat, voelen wij dat we moeten doorgaan.
En als je een andere zorg of twijfel over mij hebt kun je naar mijn TED talk luisteren, waarin ik praat over hoe mijn belangstelling voor het klimaat en het milieu begonnen is.
En iedereen bedankt voor je vriendelijke ondersteuning. Het geeft mij hoop.
/Greta
– Greta Thunberg. Vertaling uit het Engels: AJvdK
