Omdat ik toch in Den Haag was dinsdag, ging ik even langs het Binnenhof. Niet om politici te kijken maar om aan te schuiven bij het overleg in de Stadhouderskamer. Omdat ik meer geest ben dan lichaam was het niet heel moeilijk om daar binnen te wandelen. De oortjes hoorden me langslopen, keken verward om, spraken met elkaar. Wat was dat voor geluid? Maar ik was er al langs en kroop onder de enorme tafel.
Net op tijd, even later komen ze binnen druppelen, zo aan de schoenen te zien enkel mannen. Er zijn ook maar twee vrouwen in het clubje. Ergens is er iets goed mis gegaan. De vermanning van de samenleving heeft grootse vormen aangenomen. De vrouwen verstoppen zich!
Iemand gooit iets op tafel.
De stem van Zijlstra: -Heel lekker hoor, die chocolade, maar ik dacht dat onze vriend Klaver tegen lobbyen was…
Pechtold: Ach… Dat is voor het goede doel. Daar zal je hem hebben, ‘onze vriend’.
Klaver: Goedemiddag samen. Is de baas er nog niet?
Zijlstra: Een boodschap van je vriendjes, ik lees het even voor: “Mmmmaak een duurzaam regeerakkoord. Stel de Sustainable Development Goals centraal”.
Pechtold Vanwaar dat gestotter?
Buma: Die arme Tony kon niet uit zijn woorden komen.
Klaver: Dat is om de boodschap kracht bij te zetten. Heb ik gelezen in het Handboek voor Reclame. Altijd handig. Daar staan trouwens meer interessante dingen in. Wisten jullie dat je om populair te worden je helemaal niet-
Zijlstra: Nou, Jess, heb jij dit geregeld of niet? Ik vind het wel erg ver gaan, als ik het zeggen mag. En dan nog in het Engels. Kunnen die lui geen fatsoenlijk Nederlands schrijven?
Klaver: Tja, het is van T-T-T-Tony, die heeft iets met Engels. En de FNV,The Hunger Project, de Groene Zaak en nog zo wat. Verder weet ik het ook niet. Maar ik wil wel een stukje.
Buma: FNV, The hunger Project? Lekker is dat. Jij krijgt geen stukje. Jij wilt je handen toch niet vuil maken?
Ik hoor klakkende hakken.
– Hallooooo!
Daar komen Schippers’ benen voorbij.
– Gaan jullie lekker zitten jongens, dan kunnen we meteen beginnen als Mark en Kathalijne er zijn.
Gemompel.
Heerma: Rutte en Buitenweg… Is dat een stel tegenwoordig?
Edith giechelt.
– Mag ik ook zo’n stukje chocolade?
Buma: Ja, maar daar spaar je het milieu niet mee. Geen chocolade is beter.
– Eet jij geen chocolade?
Buma: Ik dacht dat het verboden was geschenken aan te nemen. Ik wil ook wel even weten wie dat goedje hier heeft binnengebracht.
Zijlstra: Ik! Het is bewijsmateriaal. GroenLinks probeert ons onder druk te zetten.
Mannengelach.
– Hello there! Centraal! Zitten jongens, we gaan beginnen. We hebben maar tweeëneenhalf uur.
Koolmees: En premier Rutte dan? En mevrouw Buitenweg?
– Daar zijn ze al. Zitten jongens!
Rutte: Ah, daar zit mijn troepje. Ik was al bijna onderweg naar de Tweede Kamer.
Klaver: Hoho, zo ver zijn we nog lang niet. Eerst leveren.
Rutte: Ach jawel, ik heb net een goed gesprek met Kathalijne gehad en volgens mij gaat het helemaal goed komen. Het is gewoon een kwestie van de juiste looprichting.
– Goed, dan beginnen we.
Cijfers. Nog meer cijfers. Niet veel later moet ik in slaap zijn gevallen. Ik droomde over zandwegen en honderden dolende armoedzaaiers. Ik droomde van groene weiden met heel veel onopgemaakte bedden en bloeiende bomen met heel veel grote zakken aan de takken. Ik denk dat het gehangenen waren. Waarom hingen die lijken daar? Was het genocide of collectieve zelfmoord?
Toen ik wakker schrok, was iedereen weg. Ik bewoog me langzaam naar het raam en zag Klaver even aarzelen bij de muur van verslaggevers voor de poort. Zou het hem populairder maken als hij hier een paar woorden spreken zou? Nou ja, aandacht kreeg hij wel in ieder geval.
Rutte haastte zich om de kluwen heen, stak nog even zijn hand op. De juiste looprichting inderdaad.
– Het komt allemaal goed! Het echode over het plein.
Ik schud mijn hoofd.
Het chocoladekabinet.
Chocola voor iedereen!
