Hartelijk en tegelijk smadelijk lachen over de verkooppraatjes van de Universiteit van Amsterdam, waar inzicht geboren wordt, twijfel aangemoedigd en je tot competente rebel wordt opgeleid. Dijsselbloem, die zijn positie dankt aan zijn partijkaart maar zich verder nooit heeft afgevraagd wie hem waarom hebben neergezet op zijn plaats en wat ook alweer de achtergrond van die partij is – Dijsselbloem, als hulpeloos voor gek gezet door de nieuwe Griekse minister van financiën. Degenen die een subjectloze maatschappij belichamen kijken ontsteld op: zij zijn de realisten, er is geen andere realiteit dan die zij vertegenwoordigen. Dat er zoiets is als politiek, de kwestie van de vormgeving van de macht, valt buiten hun beeld. Ik heb geen idee wat je tegenwoordig opgedist krijgt bij een vak dat door het leven gaat onder de naam politicologie maar die twijfels, vragen en rebellie waar zo’n College van Bestuur het over heeft komen er niet aan te pas. Ik hoef het ook eigenlijk niet te weten, het vak dat ik bijhoud ziet er toch heel anders uit, vermoed ik.
Let wel: “ze” zijn niet verslagen. Vooralsnog zijn “ze” ontsteld alleen al door het brutale van degenen die “ze” tegenover zich vinden – het feit alleen al dat ze iemand tegenover zich vinden. Dat “hun” manier van tegen wetenschap aankijken zomaar ter discussie kan staan. Dat ergens in Europa zomaar een regering via VERKIEZINGEN MET EEN KEUZE aan de macht komt die het uithongeren van de bevolking onder het motto van “hoogstnoodzakelijke hervormingen” geen goed idee vindt, lijkt hen als verdoofd neer te slaan. De eis stellen dat het College van Bestuur dat een ton per dag vraagt voor iedere bezettingsdag van het Bungehuis *) zelf aftreedt – de Belichamers van de Realiteit weg?
Het is een vraag die nader onderzoek vergt en wie weet wordt dit nu gedaan of kan het nu gedaan worden: waar is het keerpunt waarop het Realisme ter discussie werd gesteld? Zelf ben ik geneigd te denken aan Italië, waar in 2010 studenten de straten vulden – maar ik moet dan mijn vertederdheid misschien wegdenken. Het Boekblok is hier naar voren gekomen: een rij in de breedte van jongeren die kartonnen schilden ophouden met boektitels die zij belangrijk vinden. De vertoning van een smeris die de knuppel laat neerdalen op een frêle studente die Oorlog en vrede voor zich uitdraagt – alleszeggend.
Maar de uitdaging was al eerder, Venezuela, Bolivia, Paraguay… waar dus ook het genadeloze tegenoffensief op wordt losgelaten. Om van Tunesië, Egypte en elders nog niet te spreken (die waren later). En in Europa was Griekenland inderdaad ook eerder, met de opstanden rond Exarchia en vervolgens elders, na de moord op Alex Grigoropoulos.
Want het komt overal op, zoals een van de schaarse msm-journalisten met inzicht (en sympathie) vaststelt, en de ijstijd van het Realisme is voorbij – zie de illustratie op de voorpagina. “Er is geen alternatief” moet er ingeknuppeld of ingeschoten worden. Of met dwangsommen van een ton per dag opgelegd. het is neit waar en dus moeten “ze” de schijn van redelijkheid opzij zetten, als zij niet zelf opzij gaan.
*) Eerst luidde het bericht dat het om een ton per persoon per dag ging. Nog uitzinniger, maar het blijft een uitnodiging tot de tegeneis.
