Bij de vijftigste verjaardag van Dolle Mina. Een leestip voor een uur.

Dat Emma Goldman en Clara Meijer-Wichmann bezwaren hadden tegen “het feminisme”, een bourgeois-stroming tenslotte, zal niet iedereen willen weten. En lang niet iedereen zal het waarderen Clara Meijer bij haar zelfgewaardeerde naam genoemd te zien. Zij kan toch niets meer terugzeggen.

Ik weet niet of iedereen die in dit stuk geïnterviewd wordt nog leeft. Ja, nog. Van Saskia Poldervaart weet ik dat het niet geval is. Zij ruste in vrede. “Nog leven”, dat is meer in verband met de vorderende jaren. De huiveringwekkende zekerheid dat je allen tot “de risicogroep” behoort.

Ik heb de kleurenbijlage van Vrij Nederland met de interviews “tien jaar later” destijds gemist wegens verblijf in Portugal. We zijn nu veertig jaar verder, en Dolle Mina nog een decennium meer, zij is nu dus vijftig. Gefeliciteerd!
Wat mij verrast is dat Dolle Mina zoals zij zich presenteert afstand neemt van “het feminisme”. Dolle Mina was socialistisch. Socialistisch zoals de toenmalige Socialistische Jeugd, dus zo’n beetje met alle stromingen vertegenwoordigd en ook, buiten Amsterdam, onpolitiek en zelfs rechtse mensen. Mensen ja, want mannen waren er ook in vertegenwoordigd. En het initiatief kwam ook vanuit de Socialistische Jeugd.

Goed, u zit toch binnen en men moet wat. Vrij Nederland in betere journalistieke tijden.