Hello my frrriends, how arrre you.
In een wolk van aftershave (of was het toch parfum?) liep hij binnen na aangebeld te hebben. Hij was bezoek van een Syrische bewoner maar die was er niet altijd. Hij had zich een voorrecht aangemeten dan maar in de keuken van de afdeling te gaan zitten, misschien een krant te lezen – ik kan mij eigenlijk niet meer bedenken wat hij kwam doen bij zijn frrriends.
Op een afdelingsvergadering liet een bewoonster weten dat zij zich geïntimideerd/onveilig voelde door zijn enkele aanwezigheid. Er werd toen besloten dat hij niet meer zomaar binnen kon komen lopen. Dit stuitte op onbegrip en geklaag, maar Jeroen, die de fatale deur opendeed, hield stand. Niks meer Hello my frrriends.
In gezelschap van zijn eigenlijke gastheer hield hij mij een blad, tijdschrift of was het een krant voor mijn neus, een foto van Yasser Arafat in gezelschap van de Spaanse koning. “Everybody calls him a terrorist, and here he is with a democratically elected head of state.” Moet je net tegen een anarchist zeggen. “The man is himself a terrorist.” “He has been democratically elected!” Ik heb niet de hele geschiedenis van de Spaanse Burgeroorlog en het franquisme van daarna uit de doeken gedaan, maar dat hoefde ook niet, hij vroeg aan zijn gastheer of ik een Yahoed was. Kijk, dat woord herkende ik, hoor. Gastheer keek pijnlijk, had een schijn op te houden.
Dit tafereel speelde voor de Tejero-coup waarin koning Juan Carlos zich inderdaad als hoeder van de parlementaire democratie ontpopte. Geen reden om blij te zijn met het koningschap, maar wel een rehabilitatie.
Het geschiedde in die dagen dat er een heuse radiozender vanaf de Zilverberg actief was. En ik kon enkele collega’s zo ver krijgen dat zijn aankondigden dat er speciale visite kwam: een deejay van The Voice of Peace van Abie Nathan, het zendschip voor de kust van Israël. Sam Cohen heette die deejay, op zijn Engels uitgesproken, waar de klemtoon anders ligt. Het klonk geloofwaardig.
En daar kwam Sam. “Hello my frrriends, how arrre you?” Hij nam de microfoon en draaide het een en ander waarbij hij de uitvoerende artiest(en) omstandig uitschold. Op zeker ogenblik klonk er gebonk in de studio, ik, die Sam speelde, ramde op de deur en Sam riep geschokt “You cannot do this to me!” Een schermutseling, microfoon dicht, even stilte, station-id opgezet en ikzelf weer licht hijgend aan het woord, maakte mijn excuses aan de luisteraars: we waren er achter gekomen dat Sam Cohen geen deejay was maar slechts een koksmaatje, en we moesten hem wel achter de microfoon vandaan halen.
De redactie van Free Radio Magazine was belijdend fan van ons station, R(adio) V(rij) Z(ilverberg) en had het geheel gehoord en genoemd in een bericht, over een merkwaardige gebeurtenis rond een scheldende man achter de microfoon.
Ik moest hen bellen om te vragen of ze echt dachten dat er zoiets gebeurd was. Ja, dat dachten ze.
Wonderlijk stukje radiogeschiedenis (die radio komt nog uitgebreid aan de orde, geen zorgen).
– Uitgelichte afbeelding: By http://rabbibrant.com/2008/08/28/from-somewhere-in-the-mediterranean/, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=39496090
