Het geviel die dag waarop ik bedacht dat de zo gekoesterde Willem Drees in feite een oorlogsmisdadiger was, als zovele braaf overkomende politici van na de oorlog. Indonesië, weet u wel.
Dat toen Wim Kok overleed. Kameleontischer kan het niet. Voorzitter van vakcentrales (NVV. FNV), minister van financiën, dus Bijhouder van het Huishoudboekje, premier. “Van alle Nederlanders”. Afschudder van ideologische veren. Net als die tweede premier van sociaal-democratischen huize redder van het Oranjehuis, met die fijne keuze van de huidige koning voor de dochter van een Argentijnse juntaminister.
En dan natuurlijk commissaris bij eigenhandig geprivatiseerde nutsbedrijven en niet te vergeten de Shell, waar zijn opvolger als lijsttrekker vandaan gehaald werd.
Een kameleon kun je kleurloos noemen.
Ik mis Den Uijl.
…Kleurloos. Misschien. Maar het gaat er in de politiek om, om iets voor elkaar te krijgen, iets daadwerkelijk te veranderen. Kok was daar sterker in dan Den Uyl. Bij Den Uyl merkte ik toch ook wel dat zijn ego hem dwars zat, met name in zijn battles met zijn aloude vijand Van Agt… Toegegeven, onder Den Uyl werden de mijnen gesloten. Dat was wel een groot wapenfeit…