Vannacht heb ik een uur het licht uitgedaan, tussen twee en drie. Het duurde korter dan kort, zelfs voor knipperen met mijn ogen was geen tijd. Het was een stil protest tegen de hypocrisie van deze wereld. Als ze in Rotterdam de Erasmusbrug verduisteren, in Moskou het Kremlin, in Parijs de Eifeltoren weet je genoeg: het is een afleidingsmanoeuvre.
En maar kaarsjes branden en vuurtjes stoken.
Vannacht heb ik ook Facebook verlaten. Dat was niet zo moeilijk: ik ben nooit lid geweest van deze malafide club. Ik geef toe: ik las wel eens een artikeltje via iemand anders account. Ook dat zal ik dus niet meer doen. Want wie zegt mij dat FB niet ook bezoekers traceert en volgt?
Vannacht ben ik op zoek gegaan naar een andere bank. Dat had ik al jaren geleden moeten doen, maar ik houd van gemak. En als ik eenmaal iets heb geregeld -ik regel langzaam, het is administratief gedoe- verander ik het niet graag. Weer geregel, en ik wens zo weinig mogelijk te regelen. Keuzes maken is niet mijn hobby. Nu moet ik weer kiezen: wordt het Triodos (uit de koker van racist Steiner) of ASN (voormalige vakbondsbank, maar onderdeel van de sjoemelkapitalisten van SNS, nu staatseigendom).
Wat wordt het? Zeg het maar…
Vannacht heb ik ook mijn kat de deur uitgedaan. Milieuverslindend die beesten. Hup, de vrije natuur in, muizen vangen, doodbijten, opslurpen. Dat is het ware leven. Ik heb haar een uurtje later weer binnengelaten. Er zijn grenzen. Ze weet dat ik niet de meest makkelijke man op aarde ben, ze weet ook dat ik haar nooit zal laten vallen. Hoe zou ik haar vertrouwen ooit kunnen beschamen?
Vannacht heb ik geen vlees gegeten. Wel biologische kip, maar dat is geen vlees. Moet ik mij nu schuldig voelen? Een deel van mijn familie is tegen het doden van dieren, ze eten alleen dode planten. Die zouden geen zenuwcentrum hebben. Hoe ze dat zo zeker weten, ze kunnen het niet zeggen. Planten die op muziek van Bach beter groeien, bakerpraatjes. Wel slaan ze muggen dood en als er een wesp in de buurt is, maken ze er geen punt van om naar de winkel te snellen om een bus insecticide te scoren.
Ik zou ook mijn kinderen de deur uit moeten doen. Een kind maken, krijgen, opvoeden, het pure zijn op zich al, is een aanslag op ons milieu.
Maar ze zijn de deur al uit. Moet ik ze nu bijeen roepen en mededelen dat het allemaal een grote vergissing was? Moet ik hen nu een potje doodpoeder cadeau doen op hun respectievelijke verjaardagen?
Onze schuldcultuur is er met de secularisatie niet minder op geworden. De regels van kerken, moskeeën en tempels laten zich in een handomslag vertalen naar een wereld waarin God geen rol meer speelt. De moraal van de dominante peergroup heeft het gezag van God vervangen. Daarin kan God, Allah, Boeddha, welke godheid dan ook een rol spelen, maar feitelijk doet hij (altijd weer een hij) er niet meer toe. In de praktijk gaat het uiteindelijk om iets anders. De onderliggende moraal (gezag, schuld, boete) dendert ook zonder God, Allah, Boeddha of Shiva voort. Het is iets wat diep in ons allen zit. De onderbuik van de religie, de onderbuik van de paternalistische moraal, de onderbuik van het populisme: eigen volk eerst. Dat kan met en zonder God.
Het blijft aanmodderen als je je nergens aan wilt onderwerpen. Het is kiezen uit vele kwaden. Maar kiezen moet je. De peergroup dwingt je. Je wilt onderdeel uitmaken van een groep, toch?
Maar positief vandaag: in nul seconden heb ik een uur gewonnen.
Een uur om te twijfelen. Over alles.
Daar houd ik van. De ruimte in het niets.
Zomertijd. Een uur absoluut niets. Een fantastisch idee.
Alleen daarom al moet het blijven.
