Even naar de dodenherdenking geweest. Achter de fanfare aan. Nee, niet in huppelpasje, heel rustig stappend. Ik gedacht mijn vader. Hij diende in het Duitse leger, was lid van een antifascistische groep Duitse militairen.
Voor mij is 4 mei altijd een demonstratie tegen het fascisme geweest, een demonstratie tegen totalitaire regeringen, het herdenken van de slachtoffers van oud en nieuw fascisme.
Nee, ik heb het Wilhelmus niet meegezongen, op dat ene regeltje na dan: ‘de tirannie verdrijven die mijn hart doorwondt…’.
Daar gaat het om. Enkel daarom.
