We liepen over het plein, een auto kwam langszij, hield gas in. De chauffeur maakte een wenkend gebaar met zijn wijsvinger. Ging hij de weg vragen? We liepen naar hem toe, hij draaide zijn raampje omlaag en zei: “Ik moet toch wel even zeggen dat je een mooie vriendin hebt zeg. Mooie benen ook!” Zij wilde hem verontwaardigd van repliek dienen, en misschien had ik haar dat moeten laten doen maar ik trok haar weg, haar sputterend in haar boosheid latend. Je weet nooit waar zoiets naar toe gaat. Vooral als ze het nodig had gevonden te zeggen dat zij niet MIJN vriendin was, maar “slechts” EEN vriendin.
De ongelooflijke hypocrisie over dat je toch “hand in hand moet kunnen lopen met degene van wie je houdt”. Ga toch fietsen! Het kan best zijn dat je net met elkaar hebt afgesproken dat je met elkaar de nacht doorbrengt, en hand in hand loop je naar de bestemming – het is spannend, maar houd je van elkaar? Misschien, als er iets blijvend uit voortkomt, op den duur. Nu even niet, alleen de spanning van de Nieuwe Ander.
Een van de protagonisten van de antipsychiatrie schetst hoe een moeder haar kind vastpakt, boven het gat onder de zoveelste verdieping houdt en schreeuwt: “Ik houd van je! Begrijp je dat niet? Als ik niet van je hield zou ik je laten vallen! Nou, ik houd dus van je.” Vooral in de Verenigde Staten lijkt men wel dol op dergelijke totaal ont(w)aarde uitingen van liefde.
En dan is er natuurlijk de Hollywoodkitsch waarvan ik wat mijzelf betreft zeker weet dat die mijn kijk op hoe het hoort bepaald heeft. Waar zijn de strijkers die De Kus aankondigen, die al dan niet met De Verklaring samengaat. Die strijkers doken nou nooit op, uit het niets, om aan te kondigen dat Het Ogenblik Daar is. Maar genoeg!
Als overheid en opinie-industrie dingen gaan verkondigen over wat ze jouw liefde menen te mogen noemen, pas op je tellen.
Of je bent een interessant consumptie-model. Of je bent een middel om stemming te maken tegen een bevolkingsgroep tegen wie het goed stemming maken is. Liefst beide. Politici en hun dienaren zijn nooit respectievelijk zelden belangeloos. En als geld plotseling niet meer de hoogste waarde in het leven is maar zoiets onbenoembaars als liefde, pas dan helemaal op. Wat een godsgeschenk om af te leiden van wat voor coalitie, waarschijnlijk al bij voorbaat klaargebakken, er gaat komen met welke Hervormingsplannen dan ook. Pechtold loopt hand in hand met Koolmees.
Want in Nederland moet je van elkaar kunnen houden.
U kent het citaat van Jacobse & Van Es, en zoniet, dan zoekt u het maar op.
Pingback: Raak mij daar niet aan | Krapuul