‘Het journaal bericht niet over onze actie! Het journaal zoomt in op stenengooiende krakers maar laat het ME-geweld amper zien! Het journal neemt het persbericht van de politie over, en laat onze, keurig op tijd gemaakte, goed geredigeerde en gespellcheckte persverklaring liggen! De krant schrijft negatief over… (vul maar in)! Media nemen elke uitspraak van Trump of Wilders over zonder factcheck! Kranten schrijven tendentieus over ‘stromen vluchtelingen’, criminaliteit en terreurdreiging zonder feiten eens van mythen te scheiden!’
Herkenbaar, nietwaar? Als radicale mensen ergeren we ons nogal eens aan media-berichtgeving. Achter veel van de ergernis schuilt teleurstelling, en achter die teleurstelling zit een illusie die we maar beter kwijt kunnen raken voor zover we die hebben.
Al die vormen van verkeerde verslaggeving zijn nogal gebruikelijk, en kritiek er op is terecht. Wat vaak mis is, dat is de verwachting dat de media het wezenlijk anders ‘zouden horen’ te doen, een verwachting waarin we worden teleurgesteld. Die verwachting wortelt in een illusie: het beeld van de media als waakhond van de democratie, als een onafhankelijke kritische macht tegenover de machthebber.
Er is voor teleurstelling echter geen reden, want het beeld van de media als democratisch orgaan is onzin. Dat wordt duidelijk als we de media als een bedrijfstak bekijken. Kranten, TV-zenders, omroepstations, nieuwswebsites en dergelijke zijn, of maken deel uit van, ondernemingen op een markt. Ze leverden een product of dienst, ontvangen daarvoor geld, herinvesteren dat geld zodat ze meer markt kunnen veroveren, meer afzet kunnen genereren en meer geld kunnen ‘verdienen’. Dat is geen bijzaak. Dat is de essentie. Ze verschillen daarin niet van supermarkten, banken, agrarische sector, wapenindustrie, bouwsector, noem maar op.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
