Super-electric: een portie cultureel marxisme

Stereolab is nog geeneens langsgekomen hier, en dat is toch een ernstige omissie. Door synthesizers gedreven drone-muziek met gierende gitaren en hemelse zang, bovenal van Lætitia Sadier met licht Frans accent. Men kan er mij midden in de nacht voor wakker maken. Een van hun eerste vinylopnamen (een dezer dagen had ik een visioen van een of liever DE platenzaak, want die heeft bestaan, waar de rubriek STEREOLAB voor mij klaarstond om te controleren wat ik nog niet had; ach, de tijden).


Super-electric, 1992

2 gedachten over “Super-electric: een portie cultureel marxisme”

  1. Pingback: In diep water | Krapuul

  2. Pingback: Daar is de man met de gouden haren verdwenen | Krapuul

Reacties zijn gesloten.