Stinknormaliteit

In het Nederlands is de versterkte vorm van normaal: doodnormaal. Ik vind de Duitse vorm, stinknormal, plastischer klinken ook al hangen dood en stinken natuurlijk samen. In het onderstaande en mogelijke vervolgen hanteer ik het Duitse leenwoord stinknormaal, in de ijdele hoop dat het misschien ingang zal vinden.

“Links” heeft zichzelf gecastreerd door het beklemtonen van het “anders zijn”, van “identiteit”. Met “links” bedoel ik hier de gehele linkerzijde, oorspronkelijk juist wat men “uiterst links” noemde indertijd – autonomisten, anarchisten, niet-leninistische marxisten enzovoort – enfin, de kringen waarin ik mij zelf georganiseerd kon noemen in de jaren zeventig (die in de neplegendevorming thans doorgaans “jaren zestig” worden genoemd, want rekenen en historisch besef zijn grondig afgeleerd). Langzaamaan is dit differentiedenken doorgesijpeld naar “gevestigd” links: de PSP, de CPN en tenslotte de PvdA. Laatstgenoemde had al helemaal niets meer met het klassebegrip en het zoeken naar andersheid voor de te vertegenwoordigen mindere mens moest dus elders plaatsvinden.

Het is niet zomaar uit de lucht gegrepen dat (uiterst) rechts “links” beticht van het koesteren van de “multiculturele samenleving”, want dit is jarenlang een mooi eufemisme geweest om het deel van de arbeidersklasse aan te duiden dat speciaal geronseld was om het laagstgewaardeerde werk te doen. Turken en Marokkanen kwamen geen cultuur brengen (ook een lekker multi-interpretabele term), zij kwamen werken. “Rechts” wist dit maar al te goed. “Rechts” werkte aan de totale rehabilitatie in ideologische zin van het ongebreideld kapitalisme, samen te vatten in de namen Reagan en Thatcher die de jaren zeventig ten grave hebben gedragen.

Het probleem met het omhelzen van het “andere” leek en lijkt mij dat het als ware axiomatisch definieert dat er “normaliteit” is. Een populair voorbeeld nog steeds: “de homo”. Die is niet normaal, maar dient getolereerd te worden. Door wie? Door “de normalen”. Het is niet zo moeilijk te bedenken: het adopteren van de niet-normalen als te emanciperen, als nieuwe doelgroep voor “links” legt de normaliteit vast en – het valt dagelijks te constateren – daar is rechts nu eenmaal de echte meester in. “Rechts” heeft “de homo” als te koesteren lieveling geannexeerd en verdedigt deze nu tegen de vermeende lievelingen van “links”, “de moslims”. Die houden niet zo goed van homo’s als “wij”, de normalen.
(Zie ook: de Joden. Het mooiste voorbeeld is evenwel: de vrouwen, naar mijn weten net de meerderheid van de bevolking maar evengoed niet zo normaal als eh – normaal).

De stinknormalen. Doe maar normaal, eet boerenkool.
Het is niet eens zo’n heel gekke reactie. Waarom de keuken van “de ander” ophemelen ten koste van de vertrouwde (die meestal ook nog niet zo oud is als men het voorstelt, maar wat je van oudsher kent lijkt al gauw oud)?
Hoe stinknormaal het is om “anders” te zijn werd geïllustreerd door de spijkerbroekenreclame die afgelopen zomer door de nieuwsrealiteit werd ingehaald. Het is stinknormaal om in zo’n oncomfortabele blauwe broek te lopen maar op de een of andere manier heeft het geval nog steeds het imago van rebelsheid en noncomformisme weten te behouden.

En daar was dan de advertentie van de jongelingen die in hun spijkerbroek in opstand kwamen – beelden die angstwekkend overeenkwamen met de opstand in (hoofdzakelijk) Engeland van afgelopen zomer, “the riots”. Waarvan iedereen in de publiciteit de aanleiding wegschoffelt: het standrechtelijk executeren van een chauffeur die schuldig was aan “driving while black”, een in de VS zeer bekend vergrijp.
De beelden van de opstandige spijkerbroekdragers in de reclame leken wel erg op de echte opstandige spijkerbroekdragers die hun merkbroeken plunderend binnenhaalden.

Mede geïnspireerd door dit artikel.

Hoe zit het nu met cis en trans? Dat komt nog.