Dwangarbeid in Eindhoven (week 2 en 3)

De Amsterdamse Bijstandsbond heeft contact met iemand die dwangarbeid verricht, georganiseerd door de gemeente Eindhoven. Doorbraak publiceerde eerder zijn/haar ervaringen tijdens de eerste week. Hieronder de tweede en derde week. De verhalen worden gepubliceerd onder een schuilnaam: Condor. De vele intimidaties laten het niet toe dat de betrokkene onder eigen naam publiceert. Het is voor media dan ook voorlopig niet mogelijk om met hem/haar in contact te komen. Wij publiceren de verhalen vanzelfsprekend in overleg met hem/haar.

Week 2

Dinsdag 2 oktober

8:30 uur tot 12:30 uur dwangarbeid. Ditmaal ging het om het vouwen van promotiekartonnen voor parfummerken voor mannen en vrouwen, zoals Calvin Klein, Joop, Chanel, etc. In die promotiekartonnen kunnen dan de flesjes ingeklemd worden. Dat heb ik vier uur gedaan. Anderen waren weer schroeven in metalen rondjes aan het draaien, dat was nog van de order van vorige week.

13:00 uur tot 16:00 uur sollicitatietraining. Nu was die training helemaal op de Emile Ratelband-toer. Van die praatjes zoals: als je wilt kan je alles, er is werk voor je, als je maar goed zoekt, dan vind je het, etc. De kracht van de geest is grenzeloos, en meer van dat soort onzin. Tsjakkaaahhhh 

Maar nu de onvriendelijke kant: er zitten mensen in mijn groep die nauwelijks Nederlands kunnen, een Afghaanse dame, een Turkse dame, een Marokkaanse man, etc. Ze hebben nauwelijks een opleiding genoten, en op de computer kunnen ze niet eens de entertoets vinden. Ofwel een pc heeft vele geheimen voor hen. Toch moeten ze hun cv klaar hebben vooraf aan de training van vrijdagochtend. Compleet bezopen natuurlijk. Je kan net zo goed van een schildpad eisen de honderd meter in tien seconden te lopen! Er werd door de cursusleiders aan de Turkse vrouw simpelweg verteld dat de familie haar maar met haar cv moest helpen, en dat ze van de computers van het UWV Eindhoven gebruik konden maken. Hoe gek wil je het hebben, T.! Er is geen woord verzonnen door mij hier.

Tegen zoveel stommiteit van de cursusleiders kon ik niet op. Ik had mijn cv allang klaar, dus ik heb de Turkse dame met haar cv geholpen. CV klaar, bammmm, storing in die oude pc-troep die ze daar hebben, en anderhalf uur werk naar de klote, en nog geen cv voor die mevrouw. Ik was er helemaal klaar mee. Gelukkig was het net vier uur: jas aan en wegwezen bij die ballentent.

Woensdag 3 oktober

9:30 uur tot 17:00 uur dwangarbeid. Ik moest lege dozen vouwen voor Tempelier Bier uit België. Ik was dus officieel gepromoveerd tot Chef Lege Dozen.  Anderen deden twee volle bierflesjes en een Tempelierglas erin. Ik heb dat de hele dag gedaan. Zo, weer een verspilde dag. Ik kan namelijk heel slecht tegen stompzinnig geestdodend werk. Dus kwam ik total loss thuis aan. Een pure aanslag op geest en lichaam.

Vrijdag 5 oktober

9:30 uur sollicitatietraining. Ik dacht dat het hersenspoelen wel zo’n beetje voorbij was, maar dat was een grote vergissing! Hups, met zijn allen naar boven, naar de filmzaal. Er werd een korte film vertoond van een Amerikaan zonder armen en benen. Die verdiende zijn brood met het geven van lezingen door de Verenigde Staten, over positiviteit. Ditmaal gaf hij college op een highschool. Hij was getrouwd, en had een prima leven opgebouwd dankzij zijn enorme wilskracht, etc, etc. Hmm, een beetje de Amerikaanse Emile Ratelband. Uiteraard kwam de te verwachten vraag van de cursusleiders: waarom wij die film te zien kregen? Sorry, T., maar toen kwam een stukje van mijn non-conformistische karakter boven. Ik stak mijn vinger op, en zei: “Om ons uit de uitkeringen te halen!” De wedervraag was: “Hoezo?” Ik zei: “Alles hier is erop gericht om ons uit de uitkeringen te halen!” Aan hun gezichten te zien was dat toch niet het juiste antwoord. Hmm, ik zal me maar heel koest houden deze dag, dacht ik bij mezelf.

Daarna kwam er een dikke dame binnen. Er moest een individuele foto gemaakt worden van ieder van ons. Kennelijk was de dwangarbeidersfabriek zo groot geworden dat de werkmeesters en het management foto’s nodig hadden om mensen nog een beetje te kunnen herkennen. En nu kwam het: de vraag van mij, die men eerder aan het begin van het dwangtraject had geweigerd te beantwoorden. Waar komen we extern te dwangarbeiden? Mijn postcode gaf aan: de reiniging en groenvoorziening! Anderen hadden de kwekerij, de Logistieke Diensten in Acht, verspreidingen en Ergon/DAF. En ja, we krijgen eindelijk de langverwachte veiligheidsschoenen. Ach ja, beter laat dan nooit.

Ik heb nog een Marokkaanse man geholpen zijn cv in orde te maken. Hmm, nu maar hopen dat die oude pc-troep het nu wel doet, dacht ik. Maar een wonder geschiedde: het was gelukt. En een vriend erbij.

13:00 uur tot 16.00 uur dwangarbeid. “Vier uur?”, zou je dan zeggen. “Het was toch tot vijf uur?” Volgens mij kregen we vervroegde vrijlating wegens goed gedrag.  Een andere reden kan ik zo snel niet verzinnen. Nu moesten we parfumpromotieborden van karton gaan lijmen. Dat lijmen gaat met zogenaamde lijmpistolen. Harde massieve lijmstaven worden in het lijmpistool geschoven en daar extreem verhit, waarna er gloeiend hete lijm uit die pistolen komt lopen. Ik keek er met ontzag naar. Als je die lijm op je huid krijgt, dacht ik, dan is het net napalm, dat brandt er helemaal in.

13:15 uur. En ja hoor, het moest er een keer van komen. Een zwarte man lette even niet op en kreeg de lijm op zijn hand. Het brandde er diep in. Hij schreeuwde van de pijn! Ik liet mijn werk vallen en bracht hem snel naar een koude kraan. Daar zag ik pas echt wat die troep kan aanrichten. De lijm was letterlijk met zijn huid versmolten. Hij leed ondraaglijke pijnen. En ik kan het weten, want ik heb vroeger een pot kokend water over me heen gehad. Dus moest ik een EHBO-doos regelen. Daar zou gaas met speciale brandzalf in moeten zitten. Uiteraard was het van zo’n amateurtent te verwachten: er is geen gaas met speciale brandzalf aanwezig, die de pijn flink verzacht en de wond desinfecteert! En zulke incidenten waren al vaker voorgekomen, zo hoorde ik van een van de werkmeesters. Zo wordt de meedogenloosheid van deze organisatie nog weer eens extra duidelijk. De man werd naar huis gestuurd en kon zonder verdere behandeling op zijn fiets stappen. Het viel me mee dat hij niet gewoon moest doorwerken! Sorry dat ik zo sarcastisch ben. Ze hadden hem naar de brandwondenafdeling van het ziekenhuis moeten rijden. Zeker bij brandwonden is het cruciaal dat ze de eerste uren professioneel behandeld worden, vooral voor het genezingsproces en de littekenvorming. Ik heb zelf geen auto, anders had ik hem er naartoe gereden.

Maar iedereen is vervangbaar, dus over tot de orde van de dag: er moest weer gewerkt worden. Ik heb nog een tijdje naar handschoenen gezocht, want ik wil het lot van die man niet delen.

16:00 uur. Jippie, vervroegde vrijlating, snel jas aan en wegwezen.

Nu komt net als de vorige keer een stukje visie en eigen mening. Ik voel eigenlijk voor de eerste keer in mijn leven een zware angst om hier in Nederland te moeten leven! Ik weet eigenlijk niet waar en wanneer dit land van god los is gegaan. Hoe heeft het zover kunnen komen? Ik weet wel dat het land moreel zwaar aan het verloederen is gegaan toen onze moraalridder Balkenende met zijn kliek aan het bewind kwam. In alle lagen. In een sneltreinvaart. En onder Rutte met de lichtsnelheid. Mensenrechten worden massaal en op vreselijke wijze geschonden. Nederland is in de loop der jaren al vele keren door alle humanitaire organisaties zwaar berispt. Google maar op internet: door de VN, Child Protect, de Europese Raad, Amnesty International, Unicef, etc, etc. De kabinetten van de afgelopen vijftien jaar hebben er schijt aan gehad. Ze doen niets, of niet veel, met die brandbrieven. Sterker nog: die organisaties worden regelmatig weggehoond. Er worden zeker sinds 2001, maar hoogstwaarschijnlijk al eerder, kinderen willens en wetens en onschuldig in gevangenissen opgesloten. Kinderen die broodnodig psychische zorg nodig hebben, maar geen plaats in die zorg kunnen krijgen. Het gaat onder meer om seksueel misbruikte kinderen, kinderen met gedragsstoornissen, etc. Nederland sluit nog steeds vluchtelingenkinderen langdurig op. Ook volwassen vluchtelingen worden onder barbaarse omstandigheden vastgehouden, verstoken van fatsoenlijk onderdak, voedsel, medische voorzieningen, etc.

Hier een aantal links naar Uitzendinggemist.net, buitenlandsepartner.nl en rtvdrenthe.nl. Kijk, lees en huiver. Er zaten nog veel verschrikkelijker video’s bij, maar die wil ik je besparen. Vluchtelingen in Nederlandse gevangenissen met vreselijke zweren en verwondingen, aan wie medische zorg gewoon geweigerd wordt. De een na de ander zag ik voorbij komen. Met maar een paar minuten googlen. Ik vond honderden videofilmpjes, tienduizenden geschreven verklaringen en teksten over wantoestanden in Nederland. Kennelijk gebeurt het zo vaak dat je er letterlijk over struikelt op Google. En dan gaat het alleen nog maar over schending van de mensenrechten van kinderen en vluchtelingen. Nederland laat ook nog met gemak elf vluchtelingen en migranten op Schiphol levend verbranden. Ik heb het onderzoeksrapport gelezen: de overheid is volledig schuldig. Van de beveiliging klopte niets. Het was geen incident, maar een kwestie van tijd. Als je met honderd kilometer per uur met een blinddoek voor je ogen op de snelweg gaat rijden, dan zal je echt een keer een ongeluk krijgen. Ik kom tot de trieste conclusie dat Nederland miljarden aan ontwikkelingshulp zal moeten ontvangen, want kennelijk kunnen ze het zelf niet oplossen! En het wordt alleen maar erger! Niet minder. Hoe recenter de datum van plaatsing van video’s en teksten, des te meer wantoestanden. Van voor het jaar 2000 is er relatief weinig te vinden. Het stijgt exponentieel naarmate de tijd vordert. Ik dwaal niet zomaar af, er zit een visie en filosofie achter.

De zwakkeren in de Nederlandse samenleving zijn niet meer dan verbruiks- en gebruiksartikelen geworden, gestript van al hun rechten. Uit te buiten en te misbruiken naar believen door de overheid, bedrijven, en andere ongure instanties. Dat is nu al met tienduizenden mensen tegelijkertijd aan de gang. Kijk maar naar veranderingen in de wet- en regelgeving. De snelle vervaging van de moraal en waarden en normen is stuitend. Ik ben een roepende in de woestijn, ik weet het. Maar ik zie parallellen met de weg die nazi-Duitsland destijds insloeg. Fascisme is een onderwerp waar ik me rustig een expert in durf te noemen. Mijn bovenmatige interesse daarvoor komt doordat mijn familie, en dan ben ik nog diplomatiek, zwaar onder nazi-Duitsland te lijden heeft gehad, en ik verbaas me hoe alles zo fout kon gaan. Daar ging het precies zo: Hitler heeft met zijn kliek jarenlang de wetgeving uitgehold, doofpotten, ophitsing, verhullend taalgebruik om erna ongestoord zijn gang te kunnen gaan. En Hitler begreep net zoals Wilders en Rutte de onvoorstelbare kracht van de repeterende herhalingen. Hitler over de Joden, Wilders over de buitenlanders, en Rutte over de bezuinigingen. En het werkt nog steeds als een trein! Precies wat nu in Nederland al een hele tijd gaande is. Ik ben nog wel positief genoeg om te denken dat Nederland geen genocide zal plegen. Maar oneigenlijke vrijheidsberovingen, verwaarlozing, armoede en dwangarbeid zullen exponentieel toenemen. Daar hoef je geen raketgeleerde voor te zijn.

“Ach, dat doet Nederland niet, dat kan niet”. Ik word voor gek verklaard. Vrienden van mij, geen domme jongens, kunnen nu al nauwelijks geloven wat mij overkomt. De schok is groot als ik met de keiharde feiten en bewijzen kom, en zelfs dan kunnen ze het moeilijk geloven. De doofpot, het doodzwijgen en het verhullende taalgebruik dat al jaren schering en inslag is doet haar werk meer dan uitstekend bij de bevolking. Ook een typisch iets van fascistische en dictatoriale regimes. T., ik durf er met gemak honderd euro op te verwedden dat Nederland binnen nu en tien jaar werkkampen met gewapende bewaking (hoogstwaarschijnlijk wapenstokken, pepperspray, tasers en handboeien) en barakken heeft. Grote verzamelplaatsen in de grote steden waar werklozen, Wajongers, lichtgehandicapten, etc, zich moeten melden op maandagochtend vroeg, met bussen of treinen worden gereden naar bijvoorbeeld de dijken die verhoogd moeten worden, in barakken blijven slapen, en vrijdagavond teruggereden worden om in de weekenden thuis te mogen zijn. Hoogstwaarschijnlijk is dat balletje in de politiek al opgeworpen. Vandaar mijn grote angst om in Nederland te blijven leven. Een regering die in staat is de dingen te doen zoals ze het nu doen, is simpelweg tot alles in staat. Het is 1 minuut voor 12.

In mijn ogen is de SP de enige partij die zeer goed inziet wat er werkelijk in Nederland aan de hand is. Er is een lichtpuntje voor de SP: de bevolking heeft in de peilingen van een paar weken voor de verkiezingen aangegeven dat ze niet onwelwillend tegenover de partij staat. Wil de partij echt groot worden, dan zal ze de volgende keer tijdens debatten – tegen hun fatsoen in – het volgens de smerige regels uit Den Haag moeten gaan spelen. Gewoon de regerende partijen meedogenloos en keihard met de feiten om hun oren slaan, eindeloos de wantoestanden blijven aankaarten, ondersteund met keiharde feiten. Steenhard taalgebruik, niets verhullend. En de onvoorstelbare kracht van de repeterende herhalingen gebruiken. De kleine man, het grootste verkiezingselectoraat, begint nu pas een beetje in te zien hoe ze genaaid worden. Als de SP dat helder en duidelijk kan maken, dan is er niets dat jullie tegen kan houden om echt verreweg de grootste te worden. Geen media zal jullie kunnen afstoppen. Jullie hebben in het slechtste geval daarvoor vier jaar de tijd. Mocht het nieuwe kabinet klappen, dan eerder.

Zo, morgen een afspraak met de huisarts maken, want ik dreig psychisch en fysiek aan dit dwangtraject ten onder te gaan. Ik moet wel eerlijk zijn: de treitertrajecten die door de overheid en gemeenten bedacht worden, zijn wel effectief.

Week 3

Dinsdag 9 oktober

8:30 uur tot 12:30 uur dwangarbeid. Chef Lege Dozen voor Tempelier Bier. Ongeveer anderhalf uur. Daarna weer schroeven in metalen rondjes draaien. Ik zie ook een grote order binnengereden worden, van Corsendonck Bier. De alcoholische dranken zijn prominent aanwezig deze week. Ik vroeg cynisch of ik een betere binding met de producten mocht krijgen: oftewel: of ik een biertje mocht uitproberen, helaas werd dat geweigerd.

13:00 uur tot 16:00 uur sollicitatietraining. Iedereen moest zijn of haar cv af hebben. Uiteraard hadden de digibeten en de mensen die amper een woord Nederlands spreken geen cv. Niet uit onwil, maar simpelweg omdat ze niet weten hoe ze het moeten doen. Uiteraard weer een hoop onzinverhalen van de cursusleiders, met een hoog Ratelband-tjakkaaah gehalte. Ik heb weer twee mensen geholpen met hun cv en daarmee hun uitkeringen tijdelijk gered. Voor vrijdag moeten er vijf sollicitaties gedaan worden. Dat gaan die mensen dus nooit redden.

Woensdag 10 oktober

8:30 uur tot 17:00 uur dwangarbeid. Ik was aanwezig, maar niet in staat om te werken. Het dwangtraject begint zijn tol te eisen, zowel psychisch als fysiek. Ik vertelde de werkmeesters hoe ik me voelde en tot mijn grote verbazing lieten ze me met rust. Kennelijk zagen ze in dat het niet handig was om mij te pushen. Ik heb de hele dag snottebellen zitten draaien. Ik heb die ochtend trouwens bij Ergon mijn werkschoenen opgehaald, samen met een mannelijke dwangarbeider. Uiteraard heb ik samen met hem uitgebreid de tijd genomen om de versnaperingen van de kantine te inspecteren. Ik zag trouwens in een kantoor drie bedrijfsnamen op de bordjes staan die uit de reïntegratieruif eten: Calibris, Kenteq en Kenwerk. Ik blijf uiteraard mijn ogen en oren openhouden.

Maandag en donderdag vrij. Donderdag nog wat kopieën van de documenten gemaakt ten behoeve van de SP en advocaten gemaakt op kosten van het UWV. Uiteraard met een grote glimlach. Ik heb eigenlijk de laatste weken niets gehad om over te lachen.

Vrijdag 12 oktober

8:15 uur. Ik meld me telefonisch ziek bij mijn casemanager. Hij nam de telefoon twee keer niet op. En ik meldde me ziek bij het Werkleerbedrijf Eindhoven. Zo heb ik mijn plicht gedaan. Ik heb vrijdag geen controle gehad en kan u dus niet vertellen hoe hun ziekteverzuimapparaat werkt. Maar maak u geen zorgen: ik zal hoogstwaarschijnlijk binnenkort met de volle intimidatie van het apparaat te maken krijgen. En ik zal daar uiteraard verslag van doen.

Maandag maak ik een spoedafspraak met mijn huisarts. Hij is al meer dan 25 jaar mijn arts en vertrouwenspersoon. Hij kent me van binnen en van buiten. Ik moet voor wat antigif zorgen, voor het ziekteverzuimapparaat.

Meningen en visie. Ik denk dat ik vorige week wel zo’n beetje alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik had beloofd wat namen te geven van mensen die aan het dwangtraject meewerken. De namen van mijn sollicitatiecursusleiders zijn H.G., toevallig ook mijn casemanager. Hij is wel een aardige kerel, van twaalf ambachten dertien ongelukken, gezien zijn verleden. Minder aardig van hem is dat hij mij in het dwangtraject heeft gestopt. Maar hij vertelde me dat hij slechts het gemeentebeleid moet uitvoeren. En Natasja Hassankhan, een dame uit Rotterdam die op detacheringsbasis werkt. Helaas zijn hun ervaringen en competenties om een goede sollicitatietraining te geven zwaar ontoereikend.

Nog een naam: die van mijn oude cursusleider van de sollicitatietraining die begin tot juni 2012 duurde en die nu trainingen op het Werkleerbedrijf verzorgt. C.B. alias “de zwarte weduwe”. Ze heeft haar roots in India en heeft een donkere huidskleur, vandaar haar bijnaam. Die is haar gegeven door de bijstandsmensen en dwangarbeiders die onder haar vallen. God zij hen genadig! Ze is de meest beruchte casemanager van de gemeente Eindhoven. Zij meent arts, psychiater, arbeidsdeskundige, etc, in één persoon te zijn. Ze stuurt mensen met spierziekten, zware psychische problemen, zware lichamelijke problemen, oorlogstrauma’s, etc, zonder aanziens des persoons naar het dwangtraject. Hun klachten schuift ze zonder uitzondering allemaal terzijde. Intimidatie, machtsmisbruik en andere ongure praktijken zijn haar niet vreemd. Ik ken namelijk verschillende mensen die haar als casemanager hebben. Ik heb complete horrorverhalen gehoord die helaas ook allemaal blijken te kloppen. Ik heb haar een klein half jaar als cursusleidster meegemaakt. Ze is een bijzonder naar persoon. Absoluut ongeschikt voor haar werk als casemanager en als sollicitatietrainster.

De namen van de andere cursusleiders weet ik niet. Maar het zijn, als ik het goed begrepen heb, allemaal casemanagers van de gemeente Eindhoven. Het is voor de SP relatief gemakkelijk te achterhalen wie er voor het Werkleerbedrijf werken, en welke casemanagers sollicitatietrainingen geven.

Verder zijn er vier mensen met strafkortingen, of zelfs honderd procent kortingen, uit het traject gezet. Dat was woensdag, en toen was de week pas half voorbij. Van eentje kan ik het met zekerheid bevestigen. Ik hoorde het van de cursusleiders. Het ging om een Marokkaanse man in mijn groep. Hij heeft een vrouw en twee kinderen, dus dat wordt een familiedrama. Schande!

De komende weken gaat mijn volle aandacht uit naar hoe ik een solide rechtszaak tegen de gemeente Eindhoven moet gaan opbouwen. Ik moet elitetroepen gaan verzamelen voor de aanval.

Condor

Eerder tekenden Doorbraak en De Bijstandsbond de ervaringen op van dwangarbeiders in onder meer Amsterdam,Leiden en Den Haag.

Verscheen eerder op doorbraak.eu. Auteur: onbekend.