De collega’s die klaarstaan om te pesten

U zult van mij niet lezen dat ik dit in het geheim een prachtige plaat vind want dat vind ik in het geheel niet. Ik moest er aan denken in verband met de ophef dezer dagen over een jongeman van twintig die uit het leven gestapt is omdat hij gepest werd. Ik vind “twintig” een belangrijk deel van het verhaal – ben ik naief als ik denk dat het een leeftijd zou moeten zijn waarop men weerbaar genoeg is – wordt men in het hoger onderwijs dan ook nog “gepest”? Waarmee dan – eh – in Godsnaam? Daar was dan weer andere ophef over.

Veelzeggend: de jongen die in de publiciteit is gekomen doordat zijn ouders zijn afscheidsbrief in een rouwadvertentie hebben geplaatst in de krant werd uitgemaakt voor “homo en loser”. Nu even over twintig zijn en tweedejaars. Het leven kan best nog ellendig zijn dan, het leven kan tenslotte altijd ellendig zijn. Zijn de lui die je voor loser uitmaken belangrijk in je leven? Wat is dat voor scheldwoord? Het weerspiegelt een “maatschappij” (een woord dat we niet [meer] zouden moeten gebruiken) waarin je in je vierde levensjaar al klaargestoomd moet zijn “voor de arbeidsmarkt”. Ik schrijf “vierde levensjaar” en leg er voor de meerderheid – waarschijnlijk – bij uit dat je dan drie bent, want als je vier bent kun je al een “achterstand” hebben. In de oorlog van allen tegen allen die men blijkbaar vanzelfsprekend vindt kun je al een verliezer zijn op je derde.
Maar op je twintigste als tweedejaars hiervoor uitgescholden worden en tot wanhoop gedreven zijn?

En dan “homo”. Het is natuurlijk duidelijk dat de ultrarechtse smaakmakers in de luidruchtige openbaarheid hun eigen homohaat afschuiven en projecteren op “de moslims”. Lekker makkelijk. “Wij” vinden het heel gewoon dat mannen elkaar op straat kussen en hand in hand lopen, maar zullie niet. De niet zo fraaie werkelijkheid komt gemakkelijk boven de oppervlakte. Hoevelen worden de dood ingedreven zonder dat we er van horen omdat zij het als scheldwoord bedoelde woord homo naar hun hoofd geslingerd krijgen?

Hoeveel bodems zitten er in de haat en de afwijzing, het collectief een zondebok te pakken nemen en uitschelden, “pesten” noemt men dat?

In eerste instantie wilde ik met het plaatje waarmee ik open uitleggen dat ik de tekst plotseling in een bepaald licht zie. Een gevoelige (jonge?) man gaat naar de kerk omdat hij geroerd wordt door de muziek, voelt zich genoodzaakt zich daarvoor te excuseren. Maar de gevoeligheid, het in ontzag terugwijken voor het onbenoembare of onzienlijke – de omschrijving van religie naar de oorspronkelijk Latijnse betekenis -, tot uitdrukking gebracht in de muziek, wijst op het mogelijk mikpunt zijn van – en jawel, “ik werd door collega’s Heer ook nog gepest”.

Waarom voelde ik mij verplicht uit te leggen dat deze video buiten mijn muzikale smaak valt? Wees niet ongerust: dat is nog steeds zo. Maar die verplichting stemt mij wel tot nadenken.