Look before you leap. Ook kun je gerust stellen dat er GEEN lering is getrokken uit de lessen die de historie ons – in ieder geval onze ouders al in een voorgaande periode – zou moeten hebben geleerd.
Immers, bij vooral de hoger geschoolden werd al in 1938 openbaar verklaard dat blootstelling aan asbest tot de dood zou kunnen leiden op termijn. Uiteraard werd daarop zwaar ingestoken door de industriële lobby. Maar dat niet alleen. Ook overheden lieten zich ringeloren, en ook vakbonden. Omdat het over gezondheidsschade op (zeer) lange termijn gaat bagatelliseerden ook juist zij die ermee moesten werken de uiteindelijk onomkeerbare gezondheidsgevolgen. Ongeneeslijke kankeraandoeningen en overige ernstige gezondheidsbelemmeringen waren ‘onderweg’. In 1993 kwam er een algeheel verbod…! Het duurde daarmee dus 55 jaar eer de Staat/de overheid dan eindelijk doorzag, of onder intussen te grote druk van de vele doden en overige (financiële) gevolgen zijn verantwoordelijkheid schoorvoetend nam.
NU staat de teller van het aantal doden op meer dan 25.000 asbestslachtoffers, en de teller loopt zelfs wat sneller door hetgeen nog lang zo zal zijn.
Wat ik hiermee wil zeggen: Juist de meest onzichtbare gevaren zijn onomkeerbaar dodelijk. De besluitvorming om dit te keren duurt daardoor ook TE lang. Intussen sterft men. De verantwoordelijkheid wordt te lang los gelaten door bedrijven die van overheden die kans ook krijgen. En de burger is de ‘collateral damage’.
Ergo: Er liggen grote bedreigingen opnieuw op de te bewandelen paden door burgers. Terwijl ZIJ onwetend worden gehouden sterft de een na de ander.
Zijn wij dan zo’n stom volk of willen we misstanden pas herkennen wanneer een weg terug zeer steil tot onbegaanbaar blijkt? NEE toch?
