Van onder de boerenzwaluwen

De hervormde kerk staat op het enige duin dat niet afgegraven is voor de teelt van speciaal bloembollen. De kerk domineert niet maar laat de tijd zingen. Op het kwartier voor het hele uur hoor ik het carillon een wijsje spelen dat de gemiddelde passant waarschijnlijk als Zomer in Zeeland herkent van godbeware Saskia en Serge.
Hier is de oeruitvoering. Op remember rijmt niet veel…

Echt Hollands wijsje, niet?

Helaas heeft de VVD in Teylingen een afschuwelijk grote aanhang verworven. Ik kijk nu toch een pietsje anders aan tegen de mensen op straat.

meldt een tweep en ik kan het alleen beamen. Wie vindt in hemelsnaam Ard van der Steur belangwekkend genoeg om op te stemmen, en dat terwijl hij al zijn handen vol heeft aan gesprekken met mensen die aan de hasjiesj of de marihuana zijn overleden. En dan toch een keer in zijn leven vroeg op pad gaat:

Oef, vroeg op om een ‘broodrit’ mee te maken met transportondernemer. Hard werkend Nederland is er vroeg bij

Ja, hard werkend Nederland wel.
En naast Ard van der Steur is er de 21-jarige “liberale” die een meldpunt wil voor overlastgevers die rommel achterlaten en die het vervoer van alcoholische dranken binnen de gemeente onder strenge controle wil zien.
Bij het station hangen drie schaarsgeklede jongeheren met pils in de hand. Het zijn deze schokkende beelden die de VVD ons wil besparen. Toch heb ik er geen illusie over wat deze drie stemgerechtigden gaan “kiezen” een volgend keer.

Ooit reed hier de NZH-tram, een net dat reikte van Leiden over Haarlem tot voorbij Amsterdam, ik moet er nog mee naar Zandvoort gereden zijn zonder veel begrip voor het verschil met de trein – de NZH-trams leken niet op de stadstrams waar ik bijzonder vertrouwd mee was als kind.
De Noord-Zuidhollandse moest weg, het werd Connexxion en dat moest zo nodig weer Arriva worden want de overheid houdt van de bezigheidstherapie die marktje spelen inhoudt. Arriva, daar rijd ik mee in de bergen van Wales, het heet een “Britse” onderneming die dan weer eigendom is van de Deutsche Bahn. De Duitsers staan allang weer aan de kust.

Klinkt dit xenofoob? Nou, denkt u er maar eens over na wat de diepere zin is van het verkwanselen van een overheidsvervoerbedrijf via een “concessiestelsel” dat “aanbesteed” wordt, aan een quasi-particuliere firma die eigendom is van een overheidsbedrijf van een andere staat. Zo rijd ik in Waterland in Israelische staatsbussen in plaats van de NACO, ENHABO of de NZH – o nee dat heette ook al allemaal Connexxion.
(Iets soortgelijks is gebeurd met de Nederlandse waterleiding en energievoorziening aan particulieren. Leg het maar eens uit, politici).

Maar het streekbier (Klein Duimpje, Hillegom) is mede genoemd naar de Blauwe Tram. Acht procent, redelijk heftig in een oplopende reeks in de zon. De kauwtjes krassen om ons heen, verderop dansen de zwaluwen nog in de lucht. Het is verder stil op het vogelfront. Je wilt niet weten dat je in VVD-land bent. Kleinschalige brouwerijen als Klein Duimpje kunnen in VVD-ideologische taal als “ondernemers” gevierd worden, ook al houdt men in die kringen meer van de paardenpis van Heineken. Hoewel – het proeflokaal van het Amsterdamse IJbier, de molen De Gooier waar familie van mij nog gewerkt heeft – in die molen dan – is een ballentent geworden voor vrijmibovolk dat je toch bij marktconformer bier zou verwachten. Misschien zelfs wel gespuis van het zeer dichtbije maffiacentrum DeKey. En zo ben ik weer thuis, of juist niet. Ik verblijf hier in de trailer tussen de bollenvelden en de Poolse trekarbeiders omdat…

Maar kom met d’oude Van der Kluft en hef het glas – een tulpenbok of Blauwe Tram. De Perzische mystieken hadden/hebben het niet over bier maar over wijn. En dan word ik, anders kan ik het niet zeggen, aangevallen door een wesp. Zij is hardnekkig, gaat bijten tussen twee vingers en als zij hier wordt weggestuurd, voorzichtig, ontdekt zij mijn linkerooghoek en gaat daar zitten bijten. Dit kan niet doorgaan maar ik kan geen risico met een steek nemen. Lichte paniek. Ik loop een eindje, de wesp laat los. Voor het eerst sinds bijna onheuglijke tijden neem ik mij voor een insect dood te slaan als ik de kans krijg – het is zij of ik in dit geval. Ik krijg de kans niet, zij gaat weg.

De opnieuw ingetreden rust wordt even verstoord door jong volk dat een meisjesnaam loopt te roepen aan de andere kant van de haven. Zij proberen de serveerster van het terras waar wij zitten in de war te brengen. Iedereen kent elkaar hier natuurlijk. Als we het er even over hebben en ik haar goed aankijk schrik ik een beetje: zij is misschien wel te jong om van het regime alcohol te mogen kopen zonder identiteitsbewijs en als die wet ingaat misschien zelfs om het te drinken. Maar schenken en tappen mag wel?
Nederland onder de VVD.