Vier jaar en nog wat maanden woonde ik in China. Daarna nam ik de boot naar het eiland Taiwan, dat ik enkel van naam en reputatie kende. Weinig Europeanen weten wat Taiwan is. Een portret, door mijn ogen, van een land dat geen land is. En dat een roekeloze Trump in het wereldnieuws heeft getweet. Als een bom.
Op de trein van Chongqing naar Guangzhou, een rit van 30 uur, zei mijnheer Zhang, een man van eind de dertig: “Ik zal de eenmaking van Taiwan met China nog meemaken in mijn leven. Ik heb er een goed oog op.” Hij glunderde.
Een klein jaar later scheepte ik in Xiamen op de boot naar Kinmen, een betwist eiland tussen Taiwan en China.
“Welkom in Taiwan,” zei de douanier, en hij zette een stempel in mijn paspoort.
De uitbater van mijn hotelletje zei: “Beter niet naar de stranden gaan hier, want die liggen nog vol landmijnen van de oorlog met de communisten.” Ze raadde mij wel aan een keukenmes te kopen in Kinmen. Gemaakt van oude bomhulzen.
“Maken jullie je eten klaar met messen gemaakt van de bommen die de Chinese communisten op Kinmen gegooid hebben?”
Ze knikte. Ze grijnsde.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
