Nee, “soul” hoeft niet in het Engels, al decennia geleden sloegen Joe Bataan, Trini Lopez en anderen de brug naar de Latino-scene. Om van de house later maar te zwijgen.
Laat u niet afschrikken door de titel van dit stukje. Ik vind Água de beber van Astrud Gilberto een zeikerig tuttennummer. Vond ik en vind ik. En toen hoorde ik het origineel. Verpletterend.
Is het jazz? Het heeft “het” in ieder geval, de oerversie van Elza Laranjeira.
Niet dat de tekst er veel toe doet, kort samengevat: je loopt verwondingen op in de liefde maar je kunt maar beter niet bang zijn, je hart open stellen. Water om te drinken, makker.
Vooral het steeds echoënder wordende einde – kippevelwerk.
Een latere versie met ander arrangement maar sterk en zonder het gedipidipidoedeledipi dat de bekende versie nou juist zo onverdraaglijk maakt: Maysa.
