Jerry Afriyie: Wanneer je aan onze kinderen komt, kom je aan ons!

In het hart van winkelcentrum Amsterdamse Poort werd op donderdagavond 26 januari 2017 geprotesteerd tegen de arrestatie van een twaalfjarige jongen eerder die week, omdat hij in het winkelcentrum zou hebben gefietst. Een van de sprekers was Jerry Afriyie. Lees hieronder zijn betoog.

Ik heb gehoord dat jullie boos zijn. Dat is mooi! Het werd tijd dat jullie boos werden. Het werd tijd dat wij bij elkaar kwamen om een signaal af te geven aan agenten die ons behandelen als 3/5de deel mensen. Witte agenten die onze wijken binnenstormen met hun witte superioriteit en zwarte agenten die van de gelegenheid gebruik maken om hun eigen mensen aan te vallen. Agenten die op onze kinderen jagen als dieren en daarna wegkomen met een verzonnen verhaal. Agenten die onze ouders, op weg naar de kerk of naar het werk, tegenhouden en vernederen. Agenten die het hele jaar door onze huizen binnenvallen, op zoek naar ongedocumenteerde migranten. Agenten die ons met getrokken pistolen onder schot houden, in de boeien slaan en vervolgens roepen ‘foutieve aanhouding’.

Zoals u ziet heeft de politie een ander woord voor etnisch profileren. Namelijk ‘foutieve aanhouding’. En hiermee is alles gezegd. Wat ging er fout, wie treft blaam, wat gaat er gebeuren met de benadeelden? God mag het weten. Politiegeweld wordt structureel in de doofpot gestopt.

Al die zogenaamde foutieve aanhoudingen, foutieve huisinvallen, foutieve mishandelingen, foutief fouilleren en foutieve bedreigingen; het gaat van kwaad tot erger. De traumatische ervaringen die gepaard gaan met de ‘foutieve aanhouding’ lijken geen indruk op de politie te maken. Dat is ook logisch als foutief gedrag als macho wordt gezien en beloond wordt met een streep en aanzien binnen de korps. Maar de gemeenschap die geterroriseerd wordt, de gemeenschap die constant over de schouder moet kijken voor foutieve politieagenten, daar wordt niet naar omgekeken. Die wordt weggezet als emotioneel. In plaats van verantwoording krijgen wij een drogreden. En moeten wij als gemeenschap verder in de wetenschap dat het morgen weer kan gebeuren. Dit is mijn vaders generatie overkomen, dit is mij overkomen en ik houd mijn hart vast: want mijn zoon van 13 jaar wacht hetzelfde lot.

Lees verder bij de bron, Soulrebelmovement