She’s fine, she’s mine luidt de titel op het label, maar als je het beluistert hoor je iets heel anders en blij is het niet.
Bo Diddley, 1955
Bij Willie Cobbs in 1961 wordt het meer gestileerd en krijgt het wel de titel die er beter bij past.
Nu ben ik geneigd eerst te springen naar “de versie die u waarschijnlijk het best kent” maar dan is de vraag: welke is dat? Deze is nogal geënt op de door mij bedoelde die zo te horen volop gesampled wordt.
Rihanna, 2005. Net als Beyoncé (2010, geen behoorlijke online versie te bespeuren vooralsnog) leunend op deze versie, in 1994 opnieuw opgepoetst, eigenlijk uit 1967:
Dawn Penn
Bij Manfred Mann heeft het in 1965 plotseling een heel andere tekst, het heet L.S.D. U begrijpt natuurlijk meteen dat dit voor librae, solidi en denarii staat, oftewel ponden, shillings en pennies (pence). Toch werd het niet op de radio gedraaid. Ja, het was natuurlijk maar een b-kantje op het continent…
Nummers en titels hebben zo hun lotgevallen…
