Het was zaterdag, Groot-Brittannië had de zomertijd als vaste tijd ingesteld dus de tijd van Caroline is die in Amsterdam.
Andy Archer doet het nachtprogramma en ik zwijmel.
Erger nog: ik dicteer hem vanuit bed wat hij nu gaat draaien. Hij gehoorzaamt. Hierover kan ik mij het meest verbazen. Meer hierover in mijn Demonologie van de demonologie in Arcade #5, dat u ongetwijfeld allemaal bij de hand heeft. (Ik zal het wel online zetten eerdaags, zie een beetje op tegen het overtikken van zo’n enorm stuk).
Maar van die muziek herinner ik mij nu nog de meest bij mijn zwijmeltoestand passende recurrents. Gisteren heb ik u deze al doen toekomen, heden deze.
Straks is die nacht vijftig jaar geleden.
De volgende ochtend werd het zendschip door schuldeisers van zijn ankerplaats gekaapt en naar Amsterdam versleept. Het zou ruim vier jaar duren voor het terug was.
Andy zegt dat hij na de sluiting om twee uur nog de nieuwe nr.1 heeft gedraaid, om de deejay die hij verving te plagen. Ik moet er niet aan denken. Verreweg de meeste mensen zullen het niet gehoord hebben. Het moet dan de slottoon van Caroline in de Sixties zijn geweest. Vreselijk.
Zoek zelf maar op wat er op 1 stond in het VK begin maart 1968.
You ask me if there’ll come a time
When I grow tired of you
Never my love
Never my love
You wonder if this heart of mine
Will lose its desire for you
Never my love
Never my love
What makes you think love will end
When you know that my whole life depends
On you (on you)
Never my love
Never my love
You say you fear I’ll change my mind
And I won’t require you
Never my love
Never my love
How can you think love will end
When I’ve asked you to spend your whole life
With me (with me, with me)
Never my love, The Association, 1967
Pingback: Psst… dit heeft u niet gezien of gehoord, wel | Krapuul