In de media: huisdeur van rechts mannetje besmeurd met verf. Schande! Terrorisme!
Ik kan me nu opsluiten in mijn huis, zeggen dat de wereld verdorven is, dat de media instrumenten zijn in de handen van kapitalisten, dat we worden gemanipuleerd. Maar dat doe ik niet. Het is zinloos, contraproductief. Het levert niks op.
Ik kan zeggen dat we worden overschaduwd door de rechtse kliek, die alle aandacht krijgt (ze maken gebruik van oude linkse strategieën). Ik kan hier een beetje gaan zitten mokken over Baudet en zijn onrijpe jihadistenbaardje, over de verf op zijn deur (ach-ach). Maar dat wil ik niet. Het is zinloos, bevestigt slechts de media-aandacht. Het levert ons niks op. Het levert hen alles op: positieve aandacht.
Positieve aandacht is er voor het slachtoffer. Welk slachtoffer dan ook. De aangevallene is de ‘onschuldige’, wat hij/zij ook op zijn kerfstok heeft: op dat moment is hij de bovenliggende partij, de winnaar. In de media is het slachtoffer altijd degene die de positieve aandacht krijgt.
Die aandacht is de kern van alle propaganda.
En die aandacht geef je Baudet c.s. door zijn deur te besmeuren.
Vast heel principieel. Maar er is niet over nagedacht.
Waar ging het ook weer over?
Inhoud?
Bestaat dat dan nog?
Richt je aandacht niet op Baudet & trawanten (dat is geen inhoud, dat is bijzaak) maar op de dingen die er echt toe doen: hoe komen we tot gelijkheid, hoe redden we het ecologisch evenwicht, hoe zorgen we ervoor dat we solidair kunnen zijn met elkaar.
De wind rukt aan de blaadjes, de regen valt gestaag. Maar het warme verlangen om deze wereld te hervormen is hot.
Een hete herfst zal het niet worden. Maar laten we in ieder geval onze eigen hitte aanspreken om de zaak wat op te schudden.
Het eeuwige ‘ik ben tegen’ gaat je niet helpen. Belangrijker is waar je vóór bent.
